Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 4

100
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þeir ekki framar. Kolaprammurinn var tæmdur,
og þeir urðu fyrir þeirri raun að sjá dragseil
lagða um gistingarstað sinn og hann dreginn
burt. Lögreglan var alt í einu orðin skylduræk-
in og hafði stranga gæzlu á öllu í nánd við
gistihúsin. Rað var hart að sofa á börðu leir-
gólfi í húsi, sem verið var að byggja, opnu
fyrir öllum vindum. Enga peninga höfðu þeir.
Ressir tveir holdvotu, vesaldarlegu flökkudreng-
ir reyndu að biðja beininga framan við kaffi-
húsin, en þjónarnir slógu til þeirra borðþerr-
unum og flæmdu þá burtu. Peir sultu heilu
hungri.
»Hvað er nú þetta?« sagði Natóle, þegar
Chretien fór að skæla; »ertu farinn að góla?
Ertu nú orðinn leiður á Iffinu? Pví í ósköp-
unum ertu þá að hanga á mér? Pér stendur
alveg frítt fyrir að fara heim til föður þíns ..
heim í heita matinn með snoppungunum.«
En Chretien varkyr hjá honum. Bæði dauð-
kveið hann fyrir því að standa augliti til aug-
litis frammi fyrir föður sínum, og svo fanst
honum það skylda sín að standa sig; hann
væri minni maður ef hann gerði það ekki.
Honum þótti vænt um vin sinn og vernd-
ara, hann Natóle, hann var svo úrræðagóður
að hafa eitthvað út til að lifa af; hann vildi
ekki yfirgefa hann. Og þó fór að brydda á
tilfinnanlegum kvíða hjá honum, þó barn væri
að viti og reynslu, hann hafði þroskazt að mun
að viti þessa daga; en hann kveið fyrir, þegar
skorturinn færðist nær. Hann hafði andstygð á
að biðja beininga, og þegar Natóle hafði einu-
sinni út úr vandræðum stolið nokkrum fíkjum
við opna kálsalabúð, hafði Chretien ekki getað
að sér gert að segja með sneypu: »Heyrðu,
þetta má maður ekki gera ... það er ekki rétt,
það er að stela.«
»Stela!« æpti vinur hans, »nú, þvf eturðu
þær þá? Ja —stela, það er kálsalinn sem stelur,
þegar hann ýtir undir með þumalfingrinum eða
klessir af »tilviljun« ostbita neðan í metaskál-
ina. Nei, komdu nú ekki méð þessar kenning-
ar, kunningi, ef eg á ekki að verða reiður.
Pað vantaði nú ekki annað en þú færir að
þjófkenna mig, af því að eg hirði það, sem
liggur á gólfinu og enginn hirðir urn. Pú ert
svei mér strangur. Vildurðu heldur að eg léti
okkur drepast úr sulti, þöngulhausinn þinn.«
Og efasemdir drengsins sópuðust í burtu,
því miðúr, svo mikið vald hafði félagi hans
þegar fengið yfir honum.
En þó fór nú þetta langa flakk að verða
þeim óþægilegt, strákunum. Pað voru sífeldar
rigningar. Natóle í stóru treyjunni og berhöfð-
aður fór að verða þyngri upp á fótinn í foss-
andi regninu, og skórnir hans Chretiens láku,
svo hann dró fæturna á eftir sér. Pað var nú
kominn sjöundi sólarhringurinn, sem þeir voru
á flakkinu, veslingarnir.
En — hvað er að tala um það. Ekkiskulum
við vera að kenna í brjósti um þá. Natóle og
Chretien eru tveir stórglæpamenn. Sækið þið
lögin og sjáið svo! — Að sofa hvar sem nótt
nemur, að ónáða menn, sem sitja og melta
mat sinn, með því að biðja þá ölmusu, að
hnupla ávöxtum fyrir fáa aura frá kaupmanni,
sem er orðinn gamall og grár við að svíkja
af kaupanautum sínum með rangri vog — það
eru hryllileg ósköp. Par verða lögin að taka í
taumana. Pað heitir flækingur, beiningar, þjófn-
aður.
Reyndar eru ýms misbrigði á þessu, sem
vel skipað þjóðfélag á afarauðvelt með að gera
greinarmun á. Landaleitamaður frá Norðurálfu
hefur það að yfirvarpi að færa negrunum guðs
orð, og tekur frá þeim fílabeinið og lætur þá
fá buxnatölur í staðinn; hann færir sig upp á
markið og verður seinast svo ósvífinn, að þeir
drepa hann; en heimaland hans hefnir hans og
gerir út stóran her, sem kostar afarfé, og her-
mennirnir hrynja niður úr guludrepsótt og
blóðsótt — en sá maður er ekki flækingur,
hann er einn af hinum hugrökku vegryðjend-
um menningarinnar. Alþingismaður, sem altaf
hangir í dyrunum hjá stjórninni, til þess að
herja út einhverja náðarveitingu handa sér og
kunningjum sínum, til þess að þeir haldi um
hann lofræður og styðji hann til kosninga —
hann er enginn beiningamaður. Nei, eg held