Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 1

HVERJUM ER UM ÁÐ KENNA?
Saga eftir Fran?ois Coppeé.
“VIII.
Eitt kvöld í júlí í bezta og blíðasta veðri
stóð Chretien gónandi út á Jemmapesbryggju
við St. Martíns-skurðinn. t*ann dag hafði hann
svikizt um skólann og altaf ólmazt úti. Þetta
var á þeim tíma, þegar sígandi sólin sveipar
alt gullnum hjúpi og kastar deyfðar- og værðar-
sefju yfir náttúruna. Það er einhver ferðanátt-
úra og þrá til annara landa rótgróin í hverju
barni; svo var og með Chretien. Hann stóð
þar og dáðist að stóru tréskipi, stærðar dalli
nieð víðum kinnungum, og komið hafði eitt-
hvað langt að, ofan frá Flandern, seig hægt
áfram og varpaði seinast akkerum hinumegin
við skurðbakkann. Enginn var á þiljum uppi
nema stór, eyrnaspertur hundur, sem þaut fram
og aftur án afláts eftir þilfarinu. Reyk lagði
UPP úr hásetakompunni upp um vindaugað,
°g gægðust þar upp vafningskendar nastúrtiur.
Það var eitthvað svo vinalegt og ánægjulegt,
svo greiðamannlegt, að sjá þetta tárhreina skip
l'ggja þarna, nýmálað rautt og gult stafna á
núlli, í kveldsólarglampanum, sem gerði sprung-
ur í tjöruna á kinnungunum. Chretien stóð í
draumleiðslu um það, hvað það mætti vera
gaman að vera á þessu skipi, svona fallegu.
Hann sá sig í anda' sein skipsdreng í vináttu
við hundinn líða í logninu eftir skurðinum
langt, langt í burtu, langt frá öllu sem píndi
hann og kveldi . . langt burtu . . .
»He, þú þarna, þei, skárra er það nú skip-
>ð, ha?* sagði alt í einu mjó rödd rétt hjá
honum.
Chretien leit við og sá þar strák, eitthvað
h'u vetra á að gizka, rifinn og tættan, og var
höfuðflíkin gömul karlmannstreyja, bæði ofvíð
N. Kv. IX. 5.
og ofsíð, svo að hún náði honum ofan á kálfa,
en upp á ermarnar hafði hann brotið til þess
að geta notið handanna. En þótt hann væri
illa búinn, hárið gula úfið og flókið og hör-
undsliturinn gulgrár, voru augun samt fjörleg
og þúfunefið eitthvað röskmannlegt og andlit-
ið alt glaðlegt, svo Chretien Ieizt vel á það.
»Sýnist þér ekki gaman að sjá skipin skotta
hjá?c sagði piltungurinn í stóru treyjunni;
»hvað heitir þú? Eg heiti Natóle.c
Þótt þetta væri nú ekki aðferð að kynna
sig eftir enskum sið, stygðist Chretien þó ekki
og sagði til nafns síns.
»Chretien . . . Það er skrítið nafn ... Chret-
ien ... svei mér hef eg aldrei heyrt annað eins
fyrri... Eg þori að veðja þú átt heima hjá
foreldrum þínum ... Það má sjáj minna en
það ... Þú hefur góða skó.c
Þegar hann hafði sýnt þessi merki athug-
unar sinnar, fór Natóle að blístra: »Ó Jósefína,
á hvað ertu að blína«, lag sem þá var í tízku
á veitingastöðum. Svo bætti hann við: »Við
skulum tölta út að lokræsinu, það verður víst
opnað bráðum. Það er svo ansi gaman að sjá
vatnið fossa.c
• Chretien hljóp með. Honum fanst hann
laðast svo undarlega að þessum litla götustrák.
Þegar þeir voru búnir að sjá sig sadda á foss-
inum, voru þeir orðnir mestu mátar. Þeir raus-
uðu hver í kapp við annan. Natóle fekk að
vita, að Chretien hafði svikizt úr skólanum og
lá ekkert á heim, því að hann vissi að þá átti
hann von á ráðningu.
»JÚ, eg þekki á það,« sagði hinn efnilegi
spekingur, sem með honum var. »f>að er faðir
þinn, sem lúskrar þér heima. Hjá mér er það
13