Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 10

106
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
hún verður víst fjarska glöð af því að fá svoha
fallegan blómvönd.*
»Nú, svo sá hvolpur er að senda henni
þetta og þvílíkt, er það venja hans?* sagði
húsbóndinn og leit ekkert vingjarnlega út. Svo
tók hann bréfið sem var í blómunum og opn-
aði það.
Polly stóð ráðalaus og þorði ekkert að
segja meðan herra Shaw las þetta rfmbréf, mjög
þungbúinn á svip. Síðan spurði hann hastur
í máli, hvað lengi þetta makk hefði verið milli
stráksins og Fannyar.
»Það veit eg ekki, herra Shaw. Fanny hefur
engan óheiðarlegan tilgang. Eg vildi eg hefði
ekkert talað um, hvaðan blómin væru,« stam-
aði Polly, sem mundi nú eftir loforði því, sem
hún hafði gefið Fanny, daginn, sem þær fóru
á söngskemtunina. Svo fór hún að hugsa um
hvað Fanny mundi verða reið við sig, en henni
fanst hún ekki geta gert að því. Alt kæmi til
af því að Fanny væri að fara á bak við föð-
ur sinn.
Herra Shaw tók svo af henni blómvöndinn,
og bað hana að segja Fanny, að hann vildi
finna hana inn á skrifstofuna.
»Það er skemtileg rekistefna, sem þú hefur
komið af stað, flónið þitt,« sagði Fanny bæði
hrædd og reið, þegar Polly færði henni boðin.
»Hvernig átti eg svo sem að fara að?«
svaraði Polly utan við sig.
»Þú áttir iað láta hann ímynda sér að blóm-
vöndurinn væri til þín, þá hefði þetta fallið
niður.«
»Það hefði verið sama og að skrökva og það
vil eg ekki.«
»Mikil dæmalaust flón geturðu verið, og alt
er það [ ér að kenna, að eg er kominn í þess-
ar kjíþur. Þér stendur næst að hjálpa mér út
úr þeim.«
»Það vildi eg fegin gera, en eg vil ekki
þurfa að skrökva,« sagði Polly einbeitt.
»Það er enginn að biðja þig um það, þú
átt bara að þegja og lofa mér að ráða fram
úr því.«
»Þá er bezt eg fari ekki ofan aftur,« svaraði
Polly, um leið og kallað var upp til þeirra í
ströngum róm, hvort Fanny kæmi ekki?«
»Jú pabbi,« var svarað í auðmjúkum róm,
og Fanny laut að Polly og hvíslaði: »Þú verð-
ur að koma með, eg gugna alveg þegar hann
talar í þessum róm, þú ert væn ef þú gerir það.«
»Eg kem með,« hvíslaði Polly, og svo
lögðu þær af stað hræddar og með hjartslátt.
Herra Shaw stóð við ofninn þungbúinn á
svip. Blómvöndurinn lá á borðinu, þar lá líka
stutt bréf, sem hann hafði ritað Frank Moore.
Um leið og hann benti á bréfið sagði hann við
Fanny: »Þetta flaður verður að hætta, og ef
það kemur aftur fyrir sendi eg þig á uppeldis-
stofnun norður 1 Kanada.«
Polly féll allur ketill í eld við þessa voða-
legu hótun, en Fanny hafði heyrt hana áður,
og hún vakti því bara þverúð hjá henni. Hún
sagði því afundin: »Eg veit ekki til að eg hafi
gert nokkuð Ijótt, og eg get sannarlega ekki
að því gjört þótt drengirnir sendi mér Filipp-
inegjöf eins og öðrum stúlkum.*
»Það stóð ekkert um Filippine í bréfinu, og
það kemur heldur ekki málinu við. Eg hef
bannað þér að hafa nokkurn kunningsskap við
þennan Moore. Hann er enginn drengur held-
ur léttúðugu strákur, sem eg vil að enginn hér
umgangist. Þetta vissir þú, en hefur samt ekki
skeytt því.«
»Eg sé hann svo sem aldrei,« sagði Fanny,
»Er það satt ?« spurði faðir hennar og sneri
sér að Polly.
»Herra Shaw, eg hef lofað Fanny að tala
ekkert um það. Fanny mun sjálf segja frá þessu.*
sagði Polly rauð í kinnum af vandræðunum,
sem hún var komin í.
»Þú ættir að segja mér alt sem þú veizt
um þetta leiðinlega mál, það mundi verða til meira
gagns en skaða fyrir Fanny,« sagði herra ShaW,
um leið og hann settist niður, og virtist sem
hann vorkendi Fanny, hvað hún var vandræða-
leg.
»Má eg?« hvíslaði hún að Fanny.
»Mér er sama,« svaraði Fanny, sem bæði
var reið og skömmustuleg.