Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Síða 34

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
17fi
oki hans? Síðustu vikurnar virtist hon-
um, að hann hefði orðið var einhverrar
breytingar í eðli hennar og framkomu.
Hún hafði orðið þögul og hlédræg og var
alveg hætt að fullyrða um sakleysi sitt
og hlutleysi í svikum þeim, er hann bar
á hana. Hún var einnig hætt sínum inni-
legu ástarjátningum, er hann hafði mætt
með fullri tortryggni og fyrirlitningu.
Hann vissi einnig, að hún grét oft sárt, er
hún hugði sig einsamla, en í nærveru
hans var hún þögul og þurreygð og á
víxl auðmjúk eða uppreisnargjörn, en
alltaf þögul, jafnvel einnig þá, er hún
barðist gegn faðmlögum hans.
En hugrökk var hún og dugleg, það
varð hann að játa. Aldrei hafði hún
kveinkað sér né barmað sér vitund á
hinni löngu og erfiðu hraðferð frá Toug-
ugort, er hafði jafnvel reynt á þolinmæði
hinna ferðavönu manna hans. Það var
eins og henni jykist þrek og kraftar með
degi hverjum, og hún lærði fljótt að sitja
vel á hesti.
Hann hafði oft furðað sig á þreki því
og viljakrafti, er þessi litla, grannvaxna
stúlka hafði til að bera. Og hve hún var
hugrökk! — En nú tæki allt þetta enda,
og hann fengi ekkert meira um hana að
vita. Lífið framundan virtist Tionum tóm-
legt ag gleðisnautt.
Hefði hann aðeins getað trúað henni og
— fyrirgefið.
Yasmin — sem hann hafði unnað svo
heitt! Yasmín — sem hafði svikið hann!
Hann bældi niður geðshræringu sína og
spratt á fætur, náfölur í andliti. ,,Ég heiti
þér þessu“, sagði hann skjálfraddaður.
„En ég get ekki sagt henni það núna — i
kvöld".
Höfðinginn leit á hann sem allra
.snöggvast hvössum augum, og allt í einu
brá fyrir brosi á andliti hans og þess hátt-
ár bros hafði „drengurinn“ aldrei séð hjá
föður sínum. Það þekkti aðeins Díana ein.
— „Segðu henni þá, að ég þurfi þín með
í kvöld“, sagði hann vingjarnlega. „En
flýttu þér að því — og mundu að ég
treysti þér“. — Svo sneri hann sér við og
fór út úr tjaldinu.
Flýta sér að því! Hvað átti hann að
segja henni? Að hún væri frjáls, af því
að hann mætti ekki hafa hana hjá sér.
Ekki gat hann, sem hafði verið svo valda-
mannslegur gagnvart henni og þrælbeygt
hana undir vilja sinn, sagt henni, að hann
væri ekki sjálfum sér ráðandi, heldur yrði
hann að lúta annars manns vilja eins og
skósveinn hans eða yngsti þjónn! Svo lít-
ið gat hann ekki gert úr sér.
Hann gekk síðan inn í innra tjaldið.
Hún virtist ekki gefa neinn gaum að
komu hans, en sat kyrr á gólfábreiðunni
og leit ekki upp. En hann sá samt greini-
lega, að hún varð hans þegar vör. Hann
fékk ákafan hjartslátt, er hann stóð graf-
kyrr og lét augun hvarfla um þessa ungu
og fögru stúlku, og hann átti erfitt með
að stilla sig. En fyrir utan í tunglsljósinu
beið faðir hans, og mínúturnar liðu án
þess, að hann gæti slitið af henni augu
eða komið upp orði. Loksins tók hann til
máls: —
„Ég þarf að gera dálítið í kvöld. Þú ert
vonandi ekkert hrædd við að vera ein-
sömul eftir? Ramadan og S’rír og þeir
hinir munu gæta þín, og þá geturðu ver-
ið örugg. Hann hafði ekki ætlað sér að
segja þetta eða neitt í þessa átt. Hann
hafði aldrei vorkennt henni eða látið
neina umhyggju fyrir henni í ljósi. En í
kvöld varð hann gagntekinn af með-
aumkun með henni og skildi ekkert í
sjálfum sér.
Hún leit upp og horfði sem snöggvast
einkennilega á hann. „Við hvað ætti ég
að vera hrædd?“ sagði hún rólega, og í
raddblæ hennar var einhver sá undirtónn,
er hleypti upp í honum — skyndilega og
óskiljanlega.