Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Side 39

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
181
„Hvað kemur yður við, hvar hún er“,
inæsti hann.
En hann jafnaði sig óðara og yppti öxl-
um kæruleysislega.
„En úr því að þér spyrjið um það, get
ég.sagt yður, að hún er í tjaldi mínu í El-
Hassi“, og hann sveiflaði hendinni til
suðuráttar.
Caryll skalf og titraði allur frá hvirfli
til ilja, er hann gekk að bróður sínum.
„Hvað ætlið þér að gera við hana?“
Ahmed rak upp stuttan hlátur og vand-
ræðalegan.
„Hvað ég ætli að gera við hana! ,Mon
dieu, það veit ég ekkert frekar en þér
sjálfir. Ef þér hefðuð spurt, hvað ég hefði
gert við hana, myndi ég hafa svarað, að
það kæmi mér einum við, en ekki yður.
,En þegar þér spyrjið, hvað ég ætli að
gera við hana, þá spyrjið þér ekki réttan
aðila. Ég ræð ekki lengur yfir henni, úr
því að ég var svo heimskur að drasla
henni með mér hingað inn yfir landa-
mæri föður míns. Hafið þér ekki verið
hér nægilega lengi í tjaldbúðum Ahmed
Een Hassans til að komast að raun um,
að hér ræður aðeins einn vilji, og það er
vilji hans. Þér verðið því að spyrja hann,
ef þér viljið vita eitthvað frekar um
stelpuna“.
Caryll náfölnaði í andliti. — „Hvað eig-
ið þér við?“ stamaði hann.
Ahmed gat ekki stillt sig um að brosa,
er honum varð ljóst, hvað bróðir hans
hugsaði. En svo svaraði hann fyrirlitlega:
>,Ekki við það, sem þér eflaust haldið.
Svo lélegt er nú ekki hið fyrirlitlega,
^raba-siðferði vort, að þess háttar gæti
komið fyrir. Og höfðinginn myndi ekki
Verða yður sérlega þakklátur fyrir að
vera að dylgia um, að hann hafi harem
(kvennabúr)“.
Ahmed hló háðslega, sneri sér á hæl og
fór út úr tjaldinu.
Caryll fleygði sér niður á rúmið og var
gagntekinn af gremju yfir sínum eigin
hugsunum og svari því, er hann hafði
fengið. Og hann átti í löngu og hörðu
stríði við sjálfan sig, áður en hann náðí
sér fyllilega aftur. — En samt veittist
honum erfitt að halda hugsunum sínum í
skefjum. Andlit bróður hans og ungu
stúlkunnar stigu í sífellu upp fyrir hug-
skotssjónum hans — og hvernig myndi
þessu ljúka? Hér var þó um hérlenda
konu að ræða, sem aldrei hefði getað orð-
ið honum nokkurs virði! — Og þó gat
hann ekki látið vei'a að hugsa um hana.
„Hún er í tjaldi mínu — í El-Hassi“.
Hann heyrði enn fyrir eyrum sér hina ró-
legu rödd bróður síns, eins og að hér væri
um hversdagslegustu viðburði að ræða. —
Og Caryll átti erfitt með að bæla niður
afbrýðisemi sína, er stöðugt logaði í
honum.-------
Er Caryll kom til morgunverðar, var
móðir hans ein þar fyrir. Hún var sýni-
lega gagntekin af kvíða og angist, og urðu
því litlar samræður á milli þeirra. Hún
gat ekki slitið hugann frá feðgunum, sem
lagt höfðu af stað út í náttmyrkrið kvöld-
ið áður, og hún hafði varla sofnað dúr
alla nóttina. Hún hafði hvorugan þeirra
séð síðan. Gaston hafði að vísu sagt
henni, að þeir væru komnir aftur og hefðu
verið lengi í tjaldi Saint Huberts, en
svæfu nú um hríð. Henni var allt þetta
hulið leyndarmál, og kvíði og ótti nístu
hjarta hennar heljarklónni.
Hvað hafði „drengurinn11 gert, elsku,
þrjózki og óráðþægi drengurinn hennar,
úr því að hann gat ekki einu sinni sagt
móður sinni það, henni, sem allt gat fyr-
irgefið og ásakaði aldrei. — Hún beið í
kvíðafullri eftirvæntingu, — og loksins
kom höfðinginn. Hann tók hana í faðm
sér og horfði á hana, meðan hún var að
ná sér og átta sig á því, að hann skildi
vel, hvernig henni myndi hafa liðið.
Loksins leit hún upp með tárin í aug-