Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Síða 41

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
183
söguna. Sást enginn skuggi né svipbrigði
á andliti hennar, fyrr en hann hafði lok-
ið sögunni, þá sagði hún hálf-grátandi:
„Ó, Ahmed, hvernig gat hann gert
þetta!“
Höfðinginn leit undan og sagði stilli-
lega:
„Og það spyrð þú um, Díana, þú sem
veizt, hvernig ég fór með þig... . Sérðu
nú, að hann er sonur minn? Kvensemin
hefir verið bölvun ættar minnar í marga
liðu. Þú veizt, hvernig faðir minn var, áð-
ur en móðir mín flýði frá honum, og þú —
já. ... þú veizt hvernig ég var, áður en þú
komst til mín, litli, hvíti engillinn minn“,
Drengurinn hefir aðeins fetað í fótspor
mín, og ég get ekki dæmt hann fyrir það.
Sjálfan mig verð ég að dæma, ég sem
þekkti syndatilhneigingu ættarinnar og —
aðvaraði hann'ekki. .. . né hjálpaði hon-
um. Eg hefi brugðizt skyldum mínum sem
faðir — og sem eiginmaður. Það er mér
um að kenna, Díana, að þessi sorg skell-
ur á þig. Það er-----
Hann fékk ekki sagt meira, því að hún
tók hendinni fyrir munn hans.
„Elsku góði, þú hefir aldrei brugðizt
hvorki honum né mér, Ahmed, aldrei
uokkurn tíma. Þú hefir alltaf hjálpað mér
og jafnvel þessi sorg verður eigi þungbær,
er við berum hana bæði saman. Teljir þú,
að þú hafir brugðizt honum, þá hefi ég
eigi síður gert það. Því að ég hefi verið
algerlega blind fyrir því, að drengurinn
var orðinn fulltíða maður. í mínum aug-
um var hann alltaf drenghnokkinn, sem
skemmti sér og gerði alls kyns strákapör
°g kom svo til mömmu eftir á.... Guð
ftúnn góður, hve ég hefi verið blind og
eigingjörn. Eg hefi ekki séð, að hann var
°rðinn fulltíða piltur, aðeins af því, að ég
var hrædd um að missa hann.... En í
gaarkvöld sá ég það í fyrsta sinn á andliti
hans, að hann var fullorðinn maður. Hann
hefir orðið það, eftir að hann fór að heim-
an síðast.... Æ, Ahmed, elsku drengur-
inn minn. .. .
Díana grúfði andlitið upp að öxl höfð-
ingjans og grét sáran.
Höfðinginn lét hana gráta í ró og friði.
Hann strauk aðeins um hár hennar, létt
og þýtt.
Loksins leit hún upp og hvíslaði:
„Og hún er hjá honum núna í E1 Hassí?“
„Já, hún er í El-Hassí, en — hún er ekki
hjá honum. Eg sagði þér, að öllu þessu
væri nú lokið. Hann á ekki að hafa neitt
saman við hana að sælda framr.“
„En hvernig — hvernig lítur hún út? Er
hún falleg?“
Höfðinginn stóð upp til að ná sér í vind-
ling. — „Auðvitað er hún falleg, ljómandi
falleg. Annars hefði drengurinn ekki lagt
lífið í sölurnar fyrir hana, eins og raun er
á. Hún er sannarlega sjónarverð, það er
satt og víst. Hún er óvenjuleg sýnum, og
ég veit ekki, hvernig á að ættfæra hana.
Það er sagt, að hún sé Mári, en því trúi
ég ekki. Hún er stillt og feimin, og andlit
hennar er fagurt og fíngert. Það er sagt,
að hún sé dansmey. ... Eg skil ekkert í
þessu öllu saman“.
„Þykir henni vænt um Ahmed?“
„Já, ég er hræddur um það“.
„En hann?“
„Það má hann sjálfur vita. Hann segir
mér, að hann hati hana, en ég trúi því nú
ekki. Annars er sama um það. Stúlkan er
hérlend að ætt, og þá nær það ekki lengra.
Eg hefði helzt viljað senda hana eitt-
hvað burt þegar í kvöld, en nú snýr málið
þannig við, að hún veit eitthvað mikilvægt
um menn þá, sem hún hefir fylgzt með
undanfarið, en hún vill ekki láta það uppi.
Og við getum ekki sleppt henni frá El-
Hassí, fyrr en hún hefir sagt okkur þetta.
Eg hafði tal af henni snemma í morgun,
en þótt ég beitti öllum brögðum — auð-
vitað. að ofbeldi undanskildu — reyndist