Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Qupperneq 15

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
53
gaf henni bendingu um að vera róleg. —
Hann mælti við Sverri:
— Svo lengi lærir, senr lifir, segir mál-
tækið — og það er satt, að því eldri, senr
nraðurinn verður, þess dásamlegri undur
heyrir hann!
Nokkrum 'dögunr síðar, sagði jarlinn
mönnunr sínum, að þeir skyldu sjá svo um,
að Sverrir drykki meira en hann gæti þolað,
og svo lokka hann til að tala af sér. Þeir létu
ekki segja sér það tvisvar, og blönduðu nú
sterkan mjöð og báru franr. Þegar þeir álitu
að tími væri til kominn, gáfu þeir hver öðr-
um nrerki, og einn hvíslaði að Sverri:
— Nú þarft þú ekki að leynast lengur,
félagi, fyrir okkur, senr erum vinir þínir.
Mikla skenrmtun höfum við haft af því,
hvernig þti hefur leikið á frú Birgittu. —
En segðu okkur nú, hvort það er Erlingur
jarl skakki, eða einhver annar Norsari, sem
hefur sent þig lringað til þess að leika með
ættardranrb frúarinnar?
En Sverri hafði frá upphafi grunað, að
ekki væri allt heilt frá Jreirra hendi. Hann
hafði ekki drukkið nreð þeim, heldur lokk-
að þá til að drekka, og án þess að þeir yrðu
þess varir, veiddi hann smánr saman upp úr
Jreinr allt, sem hann gat haft gagn af að
komast eftir.
— Sá, senr drekkur of nrikið, mælti lrann
að lokunr, heldur jafnan sjálfur, að lrann sé
fyndinn og mæli viturlega, en í stað þess
æpir hann lrárri röddu allt það, sem hann
lrelzt vildi þegja yfir. Og Jregar hann svo
vaknar nrorguninn eftir verkjar bæði höf-
uðið og samvizkan. — Þannig mun einnig
fara fyrir ykkur á morgun!
Synir jarlsins og margir hinna yngri
fluttu sig eins nálægt honum og þeir gátu,
til þess að nrissa ekki af nokkru orði, sem
lrann sagði; og þeir hvísluðu sín á milli:
— Vissulega hlýtur hann að vera sá, er
bann segir — því að-hann talar viturlega og
segir sannleikann hispurslaust.
Þegar jarlsmenn urðu varir við, lrvernig
Sverrir hafði leikið á þá, reiddust þeir,
gengu fyrir jarlinn og sögðu:
— Það er vort ráð, herra jarl, að þú látir
taka Jrennan ævintýramann af lífi, áður en
honum tekst að blekkja jafnvel þín eigin
börn til fylgis við sig.
— Ég vil hvorki hjálpa lronum né gera
honum skaða, svaraði jarlinn. — Hverju á
að trúa? Ljúgi hann, þá gerir hann það að
minnsta kosti á þann hátt, að hann trúir því
sjálfur. Og Jrað er Jró alltaf nokkuð nálægt
því að segja sannleikann.
Frú Birgitta var þó ekki ánægð með þetta
svar. Hún mælti:
— Sérhver flækingur getur auðvitað kom-
ið og sagt: Ég er konungsson! En ef það nú
samt sem áður væri eins og Sverrir heldur
fram? Eg held, að ég viti ráð: Þú manst, að
grávörukaupmenn, sem hingað komu, gáfu
mér finn-þræl, sem heitir Vittiko. — Hann
er fjölkunnugur nrjög og spámaður. Látum
liann skoða hendur Sverris og lesa sannleik-
ann.
Jarlinn hafði ekkert á móti því, að þetta
væri reynt. Lét liann þegar kalla þá báða
fyrir sig, Sverri og Vittiko.
Vittiko var á ungum aldri. Hár hans var
svart og sítt, og hið kinnbeinaháa andlit
hafði fallegan, brúnan lit. Hann gekk með
mjúkum hreyfingum og svo hljóðlaust í
skinnsokkum sínum, eins og liann gengi í
lausri mjöll, og gaf dálítið eftir í hnjáliðun-
um við hvert skref. Við og við litaðist hann
um í höllinni eins og í þokukenndum
draumi. Hann þekkti engin blókleg fræði,
en var útfarinn í dulfræði. — Hið langa
vetrarmyrkur og hin langa sumarbirta voru
faðir hans og móðir.
Hann tók vinstri hönd Sverris og rann-
sakaði línurnar í lófanum. Stundum hló
hann illúðlega og með blóðþyrstu augna-
ráði, og stundum kinkaði hann kolli með
góðmannlegu ánægju-brosi.
— Prestur! hrópaði hann og augu hans