Æringi - 01.01.1908, Blaðsíða 37

35
»Leitin nú á enda er.
Er það bjargföst trúa mín :
engum fremur öðrum ber,
öðling Dana, stofan þín«.
»Svo mun vera«, kotigur kvað,
»koma skal hann vorn á fund.
Hann við skulum hæna að
höllunum við Eyrasund.
Allvel hér hann una má,
ekki þarf að sakna hót,
þótt góðri bújörð fari”frá
og falli’ í eyði Veðramót«.
Þessi gullvæg eftir orð
ofan af þekju rendu sór,
stigu allir undir borð. —
Ekki ræður finnur sér.
Þegar undiraldan köld
alla vega byltir sór
margir fá þess grimmleg gjöld7
geigvænn boði nærri er.
Sá er veiði-vona bat
valtan með á sjóinn fer,
hlýtur oft fyrir gleði grát,
getur li'tils aflað sór.
Hrafnar sátu á húsum tveiry
heyrðu alt, sem talað var.
Óðar burtu þustu þeir,
þutu beint til Valhallar.