Sjómannadagsblaðið - 06.06.1971, Qupperneq 23

þess, að í æsku hugsaði maður ekki um
annað en sjósókn og aflabrögð. Maðui
heyrði aldrei neitt annað fyrir sér heima,
meðan faðir minn lifði, og í leikjum í
bernsku og síðan við vinnuna.
Adig minnir ég væri ekiki eldri en sex
eða sjö ára, þegar ég fékk að fara í fyrsta
róðurinn, ■eftir langt suð og nauð. Ég
byrjaði að puða á fiskireit þegar ég var
átta ára.
Þetta var venjulega síðasti róður fyrir
lökadag 11. maí og kallaður afskein-
ingarróðnr, þ\á að það var oft orðin lítil
aflavon, en það þurfti að afbeita lóð-
irnar, sem beittar 'höfðu verið í landi í
róðrinum á undan.
Vetrarveðrin með þungum sjóum
voru þá gengin hjá og vorvindar glaðir
með smásævi orðnir ríkjandi, svo að
sjóveikum var þá orðið betra að ýta frá
landi, en meðan allra veðra var von að
vetrinum.
Eftir þennan minn fyrsta róður, var
ísinn brotinn, og við bræðurnir fengum
alltaf að fara einn róður á vori eftir það,
meðan pabbi lifði. Það skilyrði setti þó
mamrna, að við færum aldrei allir í einu
og var þeirri reglu fylgt.
Strax kom í ljós að ég var óvenju-
lega sjóveikur, og 'hún minnkaði ekki
með aldrinum. Fyrstu árin gleymdust
þjáningamar þó fljótt, eftir að í land
var komið, og félagarnir í landi fengu
'hóflega litaða mvnd af Iframmistöðunni
á sjónum. Þeir voru ekki ófáir fiskarnir,
sem maður hafði blóðgað, ellegar hversu
vel maður hafði stýrt, enda þótt ég
minnist þess að látinn var undir mig
stampur til þess að ég gæti stýrt á land-
leið, því að ég var þá enn öf stuttur til
að sjá út um gluggana á stýrishúsinu.
Ég gleymi þvi seint, þegar ég spurði
með karlmannlegu blótsyrði einn háset-
ann, sem stóð hjá mér við stýrið: —
fivernig í helv.... á ég að halda „hon-
um“ á strikinu11? Svaraði hann: — Láttu
mastrið bera í stefnið, þá hefurðu það,
vinur...“, og klappaði vinalega á öxl-
ina á mér um leið, svona til merkis um
að mér væri óhætt að treysta honum.
Þessi stefna þótti yfirmáta sjóaraleg, en
'þó fyrst og fremst þægileg, þegar komið
var í kunningjahópinn í landi.
Æðstu takmörk min og allra minna
leikfélaga, frá þessum árum, var að verða
skipstjóri á stórum báti, sem alltaf kæmi
vel siginn að landi, lægi á nösunum, svo
að freyddi upp í klussið, þegar hann
kcyrði inn með.
Það fymist seint í huga mér, þegar
Flugarnir þrír frá Isafirði og Birnirnir
(Rússarnir), einnig frá ísafirði, höfðu
leitað vars undan Kéflavík í útsynnings-
rudda, og við nokkrir leikfélagar stóð-
um agndofa í fjörunni yfir þvilíkri stærð
skipa (þeir voru 44—65 tonn). Þetta
voru nú aldeilis skip í sjó að leggja.
Það yrði ekki lítið á okkur risið, þegar
við sigldum s\'ona háfskipum fullhlöðn-
um inn með Skaganum.
Eftir að faðir minn fórst varð móður
minni það óljúfara en áður, að við bræð-
umir legðum báðir ’fyrir okkur sjó-
mennsku. Þó fékk ég tvívegis tækifæri
til að reyna mig á þessu sviði, en báðar
þær tilraunir enduðu á sama veg. Ég
virtist vera haldinn ólæknandi sjóveiki.
Mesta niðurlægingu mátti ég þola þeg-
ar mér, eftir átta daga útivist í Faxa-
bugt, var róið að Iandi og lagður upp í
Kothiisavörinni, sem sagt beint niður
undan sjálfu ættaróðalimi, þar sem hinir
miklu sjósóknarar, Gíslasynir, vom þá
í næsta nágrenni, Krókvöllum,, að alast
upp, en Eggert er rúmum tveimur ámm
yngri en ég, en Þorsteinn þremur. Ég
var svo langt leiddur, að farið var að
grafa í eyrum og nefi, og matarbiti hafði
ekki haldizt niðri í mér í marga daga.
Það þótti nú sýnt, að mér myndi ekki
tjóa að reyna að sigrast á sjóveikinni, og
þegar við bættist óvilji móður minfiar,
þá gáf ég það alveg á bátinn að feta í
fótspor feðra minna, sem ég þó sannar-
lega óskaði mér að gera.
Þetta er svarið við þeirri spurningu,
sem sífellt er verið að spyrja mig — af
hverju gerðist þú, af sjómönnum kom-
inn og alinn upp við sjó — ekki sjó-
maður?
A þingvertíðinni.
Fyrst ég var nú búinn að króa ráð-
herrann af inni í skipstjóraklefanum og
hann gat ekkert forðað sér, nema þá
fyrir borð, þá fannst mér ekki úr vegi
að þjalla svolítið betur að honum.
Ég veit að sjómenn eru oft að bolla-
leggja um það, hvað þessi lýður sé allur
að dunda í landi, og þá ekki sízt stjóm-
málamennimir. Mér fa-nnst tilvalið að
spyrja ráðherrann fyrir Sjómannadags-
blaðið, hvað hann hdfði fyrir stafni,
svona dagsdaglega, t. d. þegar þing
stendur yfír. Ráðherrann brást vel við
þessari spurningu og sagði, að sér væri
það ekkert launungamál, hvemig vinnu
sinni væri háttað.
— Ég vakna jafnan kl. 7 á morgn-
ana, og þegar ég hef rakað mig fer ég
í Laugamar, og þaðan er ég aftur kom-
inn heim kl. 8,15—8,30. Þá borða ég
morgunverð og hlusta um leið á fréttir.
Ef ekki eru einhverjir fundir úti í
bæ, sem ég þarf að mæta á, eða með
samráðherrum mínum, þá er ég venju-
lega mættur á skrifstofu minni kl. 9, og
þar hefst starfið með viðræðum við
ráðuneytisstjórana eða annað starfsfólk
um verkefni dagsins.
Kl. 10 á miðvikudögum byrja almenn
viðtöl við fólk, sem æskir þeirra, og
venjulega liggja fyrir viðtalabeiðnir 10
-—15 aðila, og sumir þessir viðtalsbeið-
enda eru máski fjölmennar nefndir á
vegum sveitarfélaga eða samtaka, en
margir eru einnig á ferð með persónu-
leg vandamál. Þessi viðtalsdagur er sá
eini reglulegi -— ýmis viðtöl önnur eru
alla daga. Eins og kunnugt er, er ég ráð-
-herra yfir tveimur umfangsmiklum
náðuneytum, sjávarútvegs-, heilbrigðis-
og tryggingamálaráðuneytinu, og við-
talstíminn stendur því oft til kl. 1 e. h.,
en þó er það nokkuð misjafnt, stundum
er ég laus kl. 12 eða u. þ. b.
Eftir hádegið ta-ka svo við þingfund-
ir. Á mánudögum og miðvikudögum,
svo sem fyrr segir, eru 'haldnir þing-
flokksfundir að loknum þingfundum,
þar sem ákvarðanir viðkomandi flokka
eru teknar til einstakra þingmála, sem
fyrir liggja hverju sinni.
Á þriðjudögum og fimmtudögum eru
ráðherrafundir ifyrir hádegi, eða kl.
10,30, en reyndar eru 'þeir miklu oftar
og utan fyrrgreinds tíma. Undir ráð-
herrafundina og reyndar alla meiri-hátt-
ar fundi, verður ráðherra að búa sig
vandlega, hafa til-tækar allar upplýsing-
ar, sem beðið kann að verða um, og það
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 9