Gripla - 01.01.1979, Blaðsíða 227

GULLIN SÍMU
223
þá er borgir braut
í Brálundi;
þær um greiddu
gullin símu
ok und mána sal
miðjan festu.
Þetta erindi er eftirtektarverðast fyrir þá sök að þar tengjast tvö til-
brigði sömu hugsun um ævi hetjunnar; annars vegar er lífið þráður sem
nornir snúa í þátt, en hins vegar festa þær þáttinn á himni. Mána salr
er kenning fyrir himin, en samkvæmt SnE áttu nornir þar bústaði; gullin
símu er venjulega skýrt sem gullnir þræðir og vísa þeir þá til 0rlggþáttu
í 2. vísuorði, en líkingin verður mun fyllri og betur í stíl við lýsingar
kvæðisins, sé jafnframt átt við sólargeisla. Þessi tvíþætta mynd skýrist
svo nánar í næsta erindi:
Þær austr ok vestr
enda fálu,
þar átti lofðungr
land á milli;
brá nipt Nera
á norðrvega
einni festi,
ey bað hón halda.
Vísan stendur í nánum tengslum við hina næstu á undan: sólin kemur
upp í austri en hnígur í vestri. Lancl það sem lofðungr átti milli eystri
og vestri enda örlagaþáttarins gæti því táknað ævi hetjunnar. Og síðari
hluti hennar kann að skírskota enn nánar til heimkynna Helga: norður-
slóða.
Þessi mynd sem dregin er upp í þremur erindum kviðunnar kann að
eiga rætur sínar að rekja til forns átrúnaðar á skapanomir. Það mætti
einnig gera því skóna að kristinna hugmynda yrði hér vart; geisli sólar
er hákristilegt tákn. Það er og ekki erfitt að sjá að einhverjar slíkar
myndir hafa sótt á hug þess manns sem Norna-Gests þátt setti saman.
En um þetta verður ekkert fullyrt hér. Trúin á lífsmagn sólar er alþekkt
og forn, og sú mynd sem líkir mannsævinni við gang sólar, frá morgni
til kvölds, er ævagömul.