Eimreiðin - 01.04.1946, Blaðsíða 29

eimreiðin
JAKOB THORARENSEN, SKÁLD
93
liarðbrýn og livasseyg ærsladrós og ótemja verður „fegri og
fegri . . . prúðari í orðum, ástúðlegri . . . björt á svipinn,
bein og há“, þegar „allt er í vori af ást og þrá“, og hvernig liefnd
bennar verður trvllt og þó mannleg, þegar hún sér, að bún liefur
verið svikin.
Jakob Tliorarensen befur ort ýmis kvæði um konur og um ást-
tr. Kvæðið um Asdísi á Bjargi, móður Grettis, er fallegt og
nijúkt kvæði um móðurblíðu og móðurást:
Djásnafár úr föðurgarði
fór hinn sterki sveinn.
Heillaósk né afturkomu
orðaði þar ei neinn.
Með' lionum gekk á mikla veginn
nióð'urhuginn einn.
„Hildigunnur“ er kvæði um stolt og ofsa mikillar, en særðrar
astar. Ástakvæði eru venjulega ekki meðal þeirra kvæða, sem
Hrta Jakob Tliorarensen bezt, en í ýmsum þeirra er meira
af bersögli en títt er í slíkum kvæðum íslenzkum og óstinnt
tekið til orða (t. d. í Ágústnótt í Reykjavík). Oft er í þeim
ttteira af ákefð og siðrænni ádeilu (t. d. í Skuggamyndum)
eR af þeim liita og þeirri mýkt, sem einkennir ástakvæði
ymsra annarra samtímaskálda og yngri. Stundum getur hann þó
brugðið á leik um þessi efni, eins og í kvæðinu Gæfumunur, um
Geirfinnu í Vik, sem var „skarpnæm í skólum — og skáldleg í
lund — hreinlát og liagvirk — og heppin með þvott, — lióggeðja
°g befur — lijartalag gott“, en gekk samt ekki út, þrátt fyrir
allan auðinn, því:
Ei fást við auði
ástanna liót,
gáfum né göfgi. —
Geirfinna er ljót.
Glettni bregður oft fyrir í kvæðum Jakobs Thorarensen og er
'í^a hnittin, en oft nokkuð kaldranaleg og liörð. „Humor“
*ei11 b.stform eða lífsviðliorf er samt ekki neinn meginþáttur
| skáldskap lians. Slíkir meginþættir eru miklu fremur ádeila
ans annarsvegar og samúð lians hinsvegar. Þessir tveir eigin-
^eikar, sem á yfirborðinu virðast stundum andstæðir, fléttast iðu-
ega saman í skáldskap bans. Hann hefur sarnúð með olnboga-