Eimreiðin - 01.04.1946, Síða 31

eimreiðin
JAICOB THORARENSEN, SKÁLD
95
Þessir „útigangsjálkar“ dembdu svo á dýpstu mið og sátu þar
allt að viku við vos og kulda og erfiði,
með Andrarímur í andans nesti,
en annars liarðfisk og blöndukút;
en munaðaraukinn eini, bezti
ögn af sykri í vasaklút.
Það er iðulega karlmennskan í fari fólksins og harkan og
kuldinn í landinu, sem verður Jakob Thorarensen að yrkisefni.
Hann yrkir um Stigalilíð, „sem stekkur aldrei bros“, og um Tré-
kyllislieiði, þar sem eru „úfnust hrjóstra-höf og hvergi strá á
niargra rasta skeiði“ og um Svörtuloft, þar sem „björgin skjálfa
°g básar gjósa brimstrókunum ár og síð“. Hann yrkir um skamm-
degið og um fjöllin, þar sem „flykkjast él að tindum öllu megin“,
°g um „dimma og dauðvona foldu“ öræfanna, sem eru svo „kynja-
dul og fráhverf lífi og ljósi“. Hann hefur einnig ort falleg kvæði,
Hdl af samúð og lilýju, um dýrin, sem húa við harðneskju og
Jafnframt fegurð þessarar náttúru, um snjótitlinginn, hrafninn,
'alinn og tófuna. Hann yrkir um dýrin eins og um mennina, í
baráttu þeirra og barningi, í þrautum þeirra á örlögstundum.
Hinsvegar koma varla fyrir vísur um tamið og hversdagslegt
dýralíf búskapar og skenuntunar, svo sem hestavísur. Þó
bregður því fallega fyrir í Snæljósum, í sambandi við æskuminn-
Higar hans og upptök ljóða lians, að „sæll yfir spökum sauðum
s°ng ég með læk og fossi“. En þetta eru ljúfar bernskuminningar.
Lífið hefur verið alvarlegra og harðhentara og fullt af norðanátt:
Syngið ekki svona hátt,
sólskinsvonir mínar.
Naumast þessi norðanátt
nokkurntíma dvínar.
L'i jafnvel þessi norðanátt lífsins og landsins er ekki barivæn
eda bugandi, því seinasta vísan í þessu létta og fagra kvæði er
svona:
Þótt mér auðnist eklci að sjá
ævi-éljum linna,
hrifinn get ég hlustað á
lilátur vona minna.
Þarna er komið að ásnum sem lífsskoðun og list Jakobs Tlior-