Eimreiðin - 01.04.1946, Síða 45

EIMREIÐIN
109
Gisiing.
Smásaga eftir Gunnar Arnason frá Skútustöffum.
(Niðurl.).
III.
Frú Bíbí var ekki sofnuð, þegar maður hennar kom í hátt-
lrin- Rúmið var gott og liún hálf slæpt, en svefninn flúði iiana
samt. Hún gat ekki varist liálfgerðs óhugnaðar. Þó stofan væri
þrifaleg, var hún auð, þokkalega máluð, en engar myndir á
Veggjunum, ekkert, sem minnti á líf. Hún vissi að vísu, að mað-
urinn liennar var í næstu stofu, en liún heyrði ekki málróm
þeirra félaganna yfir ganginn, heyrði senn ekkert nema dunandi
arniðinn, síhækkandi og lækkandi, og sá aðeins í þokukrýnt
fjallið, ef hún leit lit um gluggann, án þess að rísa upp. Frá
barnæsku liafði liún varla liaft af öðru að segja en húsaþyrp-
lngu og síkviku lífi borgarinnar. Umferð og háreysti, sem varla
Uokkru sinni dó alveg út. Nú var sem henni hefði feykt út á
Fersvasði, rétt eins og liún hefði slitnað upp og lirifizt úr tengsl-
nni við lífið. Hún var alein í ómælanlegri auðn, jafnvel á valdi
emhvers fjandsamlegs örlagavalds, sem lienni var um megn að
risa gegn.
Henni flugu í hug hinar fáránlegustu ímyndanir. Ef hún
' eiktist liér í nótt? Var þá liægt að ná í lækni? Gat hann nokkuð
gjört í þessu umhverfi? Guði sé lof, að það var þó hægt að
hita upp. Og liún gat í versta tilfelli hætt á að láta flvtja sig í bíl.
Fá fór hún að liugsa um draugagang. Einlivern veginn hafði sú
trn fest lijá lienni rætur, að það væri ævinlega og allsstaðar
feimt í 8veitinni. Heyrði hún ekki núna eittlivert þrusk xiti, eins
°g dregizt væri áfram, þuklazt með rykkjum eftir jörðinni?
Hvað gat þetta verið? Átti liún að kalla á manninn sinn? Hún
stillti sig. Löngu seinna settist liún upp og leit út. Þá sá hún
lamb — heimagang — á beit við bæinn.
Svona sveifluðust ímyndanimar eins og útsynningshviður um
lng hennar, og hún liét því með sjálfri sér að liætta sér aldrei oftar
8Vona langt út í dreifbýlið.