Eimreiðin - 01.04.1946, Page 46

110
GISTING
eimreiðin
Hún var því sannarlega fegin, þegar hún heyrði manninn sinn
koma. Of fegin til að nenna að setja ofan í við hann fyrir að
koma svona seint og vera kenndur ■— því það sá hún, að hann var.
— Búin að sofa lengi, góða, ekki satt? — sagði forstjórinn
og fór að afklæða sig. — Ég var að liressa upp á húsbóndann
og kjafta hina og þessa vitleysu eins og gengur í sveit, skilurðu.
Maður sefur þetta allt úr sér í nótt.
Frúin fann allt í einu, að liún gat farið að sofa, og hún var
ekki vitund lirædd, þó liún lieyrði skömmu síðar, að gengið væri
um útidymar.
IV.
Það var húsbóndinn, sem fór út. Hann lét sér ekki vera til
setunnar boðið. Konan liafði innt að því við hann, meðan hann
hafði fataskipti, að lítið væri urn nýmetið lianda gestunum. Þá
var að renna í ána. Það gafst oft vel, ekki sízt á þessum tíma
árs. Jóhann fór ekki inn í hjónahúsið til þess að vekja ekki
Margréti, heldur smeygði sér í vinnufötin frannni í eldhúsinu
og fór síðan í klofliá vaðstígvél úti í ganginum. Veiðistöngin
beið að liúsabaki. Það var aðeins bambusstöng með grófu sil-
ungsfæri. Öngullinn sléttur og flugulaus. Um leið og liann gekk
lijá, gróf hann upp nokkra ánamaðka í garðinum, til að liafa
í beitu, og stakk þeim í blikkdós, sem hann varðveitti í vasanum-
Jóhann stefndi fram með á. Hér heima voru engir hyljir og
sjaldan bröndu von, en beztu veiðistöðvar nokkru innar.
Oneitanlega hafði vínið stigið lioniim nokkuð til höfuðs, —
hann var orðinn því svo óvanur að bragða áfengi, •—- en þ°
fannst lionum sem viðræða Halldórs Péturssonar hefði að vissu
leyti fengið meira á sig. Hún liafði eins og tekið úr stíflu, svo
vissar liugsanir flæddu nú inn á liann.
Já, tuttugu ár var hann nú búinn að vera bóndi á Skarði.
Tveir tugir ára vom liðnir síðan hann liafð'i brotið brýrnar
að baki sér og lialdið heim. Og þessi ár liöfðu liðið út í buskaiin
eins og reykjareimurinn úr skorsteininum, og menjar þeirra
vom litlu meiri en slóð lians í dögginni, sem myndi liverfa með
morgninum.
Hversu oft liafði hann ekki einmitt spurt sjálfan sig að þVI’
hvort hann hefði nú gert rétt með því að liætta námi og setjast