Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 50

114
GISTING
eimreiðin
hríð. En maðurinn vann. Bráðfeitur, nýgenginn urriði spriklaði
von bráðar á grassverðinum. Honum var slegið við og skorinn
af hommi lífoddurinn í nýja beitu fyrir frændur hans. Og sumir
þeirra gleyptu við slíku agni. Alltaf nýr og nýr spenningur og
ný og ný barátta. Stundum lauk lienni með ósigri mannsins og
gremju hans, en lífsfögnuði silunganna — jafnvel þeirra, sem
í einfeldni sinni bitu strax á aftur. En oftast hrósaði veiðimað-
urinn liappi.
Þegar fyrsti liylurinn var reyndur til þrautar, leitaði Jóhann
annað. Stundum óð liann út í miðja á og kannaði þannig fvrir
sér lengi. Þetta var kalsaveður, en það var ekki ánægjan ein,
sem borgaði túrinn. Eftir röska tvo tíma gekk bóndi heim með
15—20 silunga í vænni kippu. Það var ekki hætt við öðru en
gestirnir fengju í sig í fyrramálið, og hann vonaði að þeim líkaði
rétturinn vel.
Og nii fór hann að nýju að velta því fyrir sér, livort hann í
raun og veru ætti þarna heima. Hvort liann ætti ekki að leggja
upp í nýja gæfuleit. En einhvernveginn voru þó liugsanirnar
ekki eins áleitnar.
Margrét vaknaði, þegar Jóliann opnaði hjónahúsið.
— Þú liefur farið í ána, góði?
— Já, og varð heldur laglega var.
— Það var ágætt. Þakka þér fyrir.
— Ég liafði gaman af því, að Halldór kom hingað einu sinni,
Margrét.
-—- Ég trúi því, þó liann hafi nú varla ætlaÖ sér það upphaf-
lega. Sjálfsagt hefur bilunin í bílnum ráðið næturstaðnvmi.
— Líklega. En livernig lízt þér annars á þau?
— Því skyldi mér ekki lítast vel á þau? Þetta eru myndar-
og fríðleikshjón. En einhvern veginn finnst mér samt, að ég g&11
ekki kynnst þeim neitt.
— Hversvegna? Því segirðu þetta?
— Æi, ég veit það varla. En þau eru eins og af öðru sauoa-
hÚ6Í en við hérna í sveitinni.
V.
Vorið er ekki lengi að skipta um veðraliam. Þegar Jóhann
bóndi vaknaði snemma morguns, eins og liann var vanur, var