Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 65

eimreiðin
HREINDÝRAVEIÐAR SUMARIÐ 1945
129
síðan að fara og atliuga urn mennina og bílinn, sem átti að koma
þennan dag, lnlstjórar ókunnugir, og við yrðum að fara langa
leið á móti þeim, til að vísa þeim veg og finna vað á Sauðá. Já,
það biði okkar mikið verk, þó við værum svo lieppnir, að liest-
arnir væru kyrrir, sent óvíst væri, þó þeir liefðu reynzt rólegir
undanfarið. Þegar Sigmar bafði lilustað á ræðuna urn allt þetta
verkefni, sem okkar biði og honum fannst nú æði mikið, ef öllu
ætti að sinna, sló hann því föstu, að skotmenn liefðu drepið sig
a jöklinum, úr því að þeir væru ekki komnir, svo að ekki þvrfti
uni þá að liugsa í bráð, og gat því enn ver fellt sig við það, að
eg skyldi vekja liann svo snemma. Og þó bann væri fátalaður
svona syfjaður, þá lét liann þess getið, að það liefði verið Ijóta
yfirsjónin, að ég skyldi ekki liafa farið með skotmönnum á jök-
ulinn í gær, því þá liefði liann þó getað sofið í ró og næði, sem
yera bæri á sunnudagsmorgni.
En samkomulagið lagaðist fljótt með okkur. Við fóruni í
niesta bróðerni að liugsa um liestana, srnala þeim sarnan og færa
þá að tjaldstað num. Tókum við nú fjóra gæðinga, liöfðum reið-
lnga á tveimur og ákváðum fyrst að fara til móts við bílinn og
Eoma honum þangað, sem veiðin var. Stefndum við fyrst vestur
a svokallaða Háöldu. Er það talsvert liátt, gróðurlaust fell, sem
víðsýnt er af yfir allt svæðið milli Kringilsár og Sauðár. Þegar
Vl® komum upp á þá öidu, sáum við tvo menn norður á öldu,
seni er skammt frá Sauðánni. Þóttumst við vita, að þar væru bíl-
stJorarnir, sem reyndist líka rétt vera. Hertum við nú reiðina og
Eýttinn okkur til þeirra. Upplýstu þeir okkur um það, að þeir
Eefð’u komið kvöldið fyrir og tjaldað á söndunum norðan Sauðár,
lítið eitt fyrir sunnan mynni Laugarvalladals. Voru þeir búnir að
ganga allt að því tvo tíma að leita okkar. Gátum við liresst þá
nieð mat og látið þá liafa liesta, þó með reiðingum væru, og var
nú riðið í áttina til bílsins. Sauðá rennur eftir dalverpi nokkru,
°g er gras í lilíðum dalsins að norðanverðu. Gekk vel að konta
kílnum ofan að ánni, en í henni reyndist sandbleyta, svo að
Eestar sukku víða í hné í aurleðju. Tók æði tíma að finna stað,
þar sem liægt var að koma bílnum yfir. En er það hafði tekizt,
'ar leiðin greiðfær þangað sem veiðin var. Þegar þangað kom,
'°ru veiðimenn enn ekki komnir. Þóttumst við þá vissir um, að
'ntthvert óhapp befði kornið fyrir þá. Þegar við erum að bolla-
9