Eimreiðin - 01.04.1946, Blaðsíða 73

ElMREIÐIN
HREINDÝRAVEIÐAR SUMARIÐ 1945
137
vakti okkur um morguninn, að liestarnir væru rólegir, kynnu vel
við sig í töðulúðanum í liraukunum, og væru mjög sælir. Morg-
unverkin gengu líkt og hina dagana. Skotmennirnir þrír bjuggu
81g til veiða, tóku liesta sína og kvöddu okkur Sigmar, sem tókum
okkur að safna saman hinum dauðu dýrum, er voru víðsvegar
11111 ranann, og flytja þau niður að ánni. Nú var um að gera að
kontast hjá því að fara inn á jökul. Það tók svo langan tíma.
^v° getur og nokkur liætta fylgt því að fara á jökulinn. Hann
Setur sprungið, sérstaklega þegar stutt er farið upp á liann,
skantmt frá árupptökunum, en slíka Iiættu tókum við nú ekki í
reikninginn.
Við höfðum ákveðið, að bíllinn kæmi aftur frá Reyðarfirði á
eúðvikudagskvöld, og þá lielzt ofan að vaðinu á ánni. Áður
kafði liann farið á sandöldu norður af vaðinu, og var nokkur
lla|li þaðan niður að ánni, mest grasbakkar, sem bíllinn átti að
Seta farið, ef þurrviðri héldist.
Við Signrar lögðum pú reiðinga á alla hesta, tókum bönd,
feaspoka og aðrar umbúðir og héldum af stað.
Eitt dýr er þægilegur burður á tvo liesta. Þegar skotmenn skildu
Vl® 'lýrin, var skrokkurinn aðeins í tveimur hlutum, tekinn sundur
fyrir framan malir. Þurftum við því að saga hvert stykki að
endilöngu, og tók það æði tíma. Sagan endurtók sig, sú, að flestir
estarnir voru mjög fælnir við þennan burð; margt af þeim
reiðhestar, óvanir klyfjaflutningi, en sérstaklega voru þeir lirædd-
r Vlð hornin. Þegar við nú liöfðum búið upp á hestana, og vor-
11111 Eornnir skammt áleiðis, fældist öll liestalestin, sem Sigmar
þ • ll<11- Sumir voru í háa lofti, en allir tengslaðir saman, snerust
|.(^lr lltan um hestinn, sem Sigmar reið á, og trylltist hann þá
a- Ég fór að reyna að forða mínum hestum frá þessum ósköp-
þ °g verja þá hræðslu, því ég sá, að þeir voru farnir að veita
tj]S8Uni at"angi gætur. Fór nú öll hestatrossan af stað og stefndi
liikuls. Leit lielzt út fyrir að leikur þessi endaði með skelfingu,
Uú ^GStln llvarf brátt sjónum mínum fyrir næstu hæð. Skildi ég
lest eftir og reið á eftir liópnum, því þægilegt var að
^j.la slóðina. Hestarnir höfðu sparkað upp torfi og grjóti 1
tllllllm, klyfjarnar höfðu ólagazt, sérstaklega hausarnir með
s .rilllnuill» og ærði það liestana meira og meira. Þegar ég kom
Ur á hæðina sá ég, mér til mikils hugarléttis, að Sigmar hafði