Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 95

eimreiðin
RITSJÁ
159
>nga, sem sé að finna í línum og
hlutföllum pýramídans, svo sem ná-
kvæma fjarlægðina frá jörðu til sól-
ar, ummál liringsins o. fl., o. fl. Um
þessi efni hafa verið ritaðar margar
hækur á ýmsum tungumálum, eins
°g kunnugt er.
í þessu fyrsta liefti Dagrenningar
er efnið þetta, auk inngangs: Upp-
r‘>ni landvœttanna, löng ritgerð með
teikningum og myndum, Atúm-
sprengjan og spádómarnir eftir
Ádam Rutherford, Er Asíubylting aS
hejjust? og Vitrun ábótans.
Hvort sem menn trúa á spádónta
eða ekki, hvort senn menn geta fall-
ist á, eða ekki, að tilveran sé fyrir-
fram skipulögð í stórum dráttum og
kvort sem menn fylgja takmarks-
kyggju eða ekki, þá munu menn
kafa ánægju af að kynnast þessu
nýja tímariti Jónasar Guðmundsson-
ar- Það er vel frá því gengið, á
kápunni litprentuð teikning eftir
Stefán Jónsson, sem á vel við efnið.
Menn geta deilt um kenningarnar,
seni það flytur, en það mun vekja
t'l umhngsunar, og marga mun fýsa
fylgjast með því, hvort marka
n'egi spádóinahoðun þess eða ekki.
Sv. S.
UuSjón Jónsson: Á BERNSKU-
STÖÐVUM. livík 1946 (Isafoldar-
Pfentsmiöja).
Bók þessi, sent er 225 Idaðsíður,
skiptist í tvo aðalkafla: Á bernsku-
stöSvum og Þœltir ýmislegs efnis,
alls 30 þættir. Margar góðar myndir
Pfýða hókina.
Guðjón Jónsson, höfundurinn, er
nn orðinn aldraður maður, fæddur
ar'ð 1870. Þrjátíu og tveggja ára gam-
aH reisti hann hú á Lillu-Brekku í
Geiradal, ásamt konu sinni, Guðrúnu
Magnúsdóttur. Árið 1937 hrugðu þau
húi og fluttu til Reykjavíkur. Stund-
aði Guðjón þá smíðar, meðan heilsan
entist og líkamlegt þrek. Á áttræðis-
aldri tók liann að rita endurminning-
ar sínar, frá löngu og nterku ævi-
skeiði, á tímamótum þessarar þjóð-
ar, þeim tímamótum, sem hafa ger-
hreytt svo mörgu og miklu liér lijá
okkur og sent þarf að skrifa um, sem
mest og ítarlegast. í stuttum eftir-
mála segist Guðjón stytta sér stundir
„með þessu rahhi“, en það er enginn
efi á því, að hann styttir mörgum
lesendum stundir með því, um lang-
an aldur, svo vel og skilmerkilega
segir liann frá mörgu, eins og það
tíðkaðist til sveita og sjávar liér lijá
okkur í strjálhýlinu, áður en hin
mikla hreyting liófst, hæði (og eink-
um) í tækni, en einnig í liugarfari.
Guðjón Jónsson er ágætlega gáf-
aður maður, minnugur og ritar þægi-
legt, lifandi mál. Ekki hefur ltann
gengið í skóla, en er þó betur mennt-
aður en margur skólagenginn maður.
Yfir öllu, er hann ritar, hvílir vin-
gjarnlegur og notalegur andi ltins
sannmenntaða manns.
Ég vil eindregið ráða mönnuin til
að lcsa þessa hók — og eiga hana,
sérstaklega ungu fólki, sem lítið
þekkir til þeirra venja, sem tíðkuð-
ust á döguin afa og ömmu. Hér er
rétt og vel sagt frá mörgum þeirra,
eins og þær gerðust þá í sveitum
landsins. Þetta er ein af þeim hók-
um, sem maður getur lesið oft, sér
til fróðleiks og gleði.
Jiorsteinn Jónsson.
BLAÐAMANNABÓKIN. Rvík 1946
( Bókf ellsútgáf an).
Ég efast um, að fyrir aldarfjórðungi
eða svo hefði það talizt líklegt, að