Eimreiðin - 01.01.1969, Blaðsíða 48

30
E1MREI3IN
ásökunar. Tatarastúlka getur ekki
tileinkað sér líf byggðafólksins, án
þess að gjalda það dýru verði. Anna
Lísa leiddi brúðguma sinn upp að
altarinu, en það var sem hik í
göngulagi hans. Hún vissi, að á
þessu augnabliki var söfnuðurinn
að hvíslast á og tala um hana og
slysið á Andrési hringjara.
Menn stóðu hálfráðalausir um-
hverfis vagninn, þar sem Andrés lá.
Einn kom með hrosshársábreiðu,
en kom sér ekki að því að breiða
hana yfir líkið. Gamla konan svart-
klædda var ekki komin það nærri,
að hún sæi þegar hringjarinn féll
út úr turninum. Eigi að síður vissi
hún hvað komið liafði fyrir, og
gekk að vagninum.
Hún hafði ekki ætlað til kirkj-
unnar, en þegar sonur hennar var
farinn, var hún gripin óróa, rétt
eins og eitthvert illt hugboð sækti
að henni. I>ess vegna sagði hún ekki
neitt, þar sem hún stóð og strauk
vinnulúinni hönd yfir hvarmana
og snart við handlegg sonar síns.
Já, hana hafði grunað, að eitthvað
illt kæmi fyrir. Og enginn er svo
fátækur, að hann hafi ekki ein-
hvers að missa.
„Hann féll niður úr turninum,"
sagði að lokum maðurinn, sem-
komið hafði með ábreiðuna. „Við
skulum aka honum burtu . . .
kannski ættum við að fara með
hann tii læknis?" Þeir stóðu þögul-
ir og vandræðalegir, eins og þeir
fyndu til sektar, litu spurnaraug-
um til gömlu konunnar — hennar,
sem ekkert hafði átt i þessum
heimi, nema þennan eina son. Svo
litu þeir undan og tvístigu. Það
var enginn hægðarleikur að horfa
framan í þetta ellimarkaða andlit.
„Hann Andrés minn þarf ekki
til læknis núna,“ anzaði hún og
það fór titringum um varir hennar.
„Ég tek hann með mér heim . . .“