Ægir - 01.02.1915, Síða 12

28
ÆGIR
aíTermt báta sína dögum saman. Þykir
eigi örvænt, að þar megi gera einhverjar
lendingarbætur, en ekki er það á annara
færi en sjerfróðra manna, að skera úr
því. Engin frágangssök er að sækja í
Miðnessjó frá Keflavik, ef þar væri góð
höfn.
í Njarðvikum er allgóð höfn og miklu
hetri en i Iveflavik, en lítið eitt lengra
er þaðan i Garðsjó og Miðnessjó. Þaðan
ganga og nokkrir vjelabátar.
í Vogum er liklega einhver hin besta
höfn á Suðurlandi, önnur en Hafnar-
fjörður. Þar mun örugt lagi i öllum átt-
um og innsigling hrein. Er þaðan liklega
um 4 kl.st. sigling á vjelabát suður i
Miðnessjó og mundi eigi Vestfirðingum
ofbjóða það, enda eru þess dæmi, að
Vogamenn hafi sótt suður fyrir Reykja-
nes á mið Grindvikinga.
í Vogum eru því nær eingöngu notuð
net til íiskiveiða. Þeir hafa ekkert frysti-
hús og eiga þvi ilt með að geyma beitu,
en hug munu þeir hafa á að koma sjer
upp frystihúsi, því þá töldu þeir hag að
nota lóð þegar isuhlaup koma, sem oft
ber við.
Á Akranesi eru millum 10 og 20 vjela-
bátar. Bátalægi hafa þeir á svokölluðu
Lambhússundi, er það norðanverl á
Skaganum. Er það allgóð höfn og mun
rúma alt að 30 báta. En sá er galli á,
að þar vantar bryggjur til að leggja bát-
um að. Að vísu hefir einn útgerðarmað-
ur komið sjer upp allgóðri bryggju þar
við sundið*), en flestir verða að afferma
afla sinn við bryggju kauptúnsins. En
það er mesti neyðarkostur, þvi bæði er
þar vond lending í sunnan og land-
synningsátt og svo þröngt við bryggjuna,
*) Pað er Bjarni Ólafsson útgerðarmaður, ein-
hver mesti dugnaöarmaður lijer sunnanlands.
Er hann litið af æskuskeiði, en hefir þó
mikið gert til eflingar sjávarútveginum.
að þar geta naumast legið meir en tveir
bátar i senn og ilt að komast frá bryggj-
unni, ef vindur stendur á land. Þegar
svo bátarnir hafa aflermt við br)fggjuna
verður að flylja þá norður fyrir Skagann
á Lambhúsasundið. Þarf þvi að halda
vjelunum heitum meðan bátarnir liggja
við bryggjuna og er það eigi lítil eyðsla
á olíu.
Þó væri þetta alt sök sjer, ef ávalt
væri hættulaust að flytja bátana, en það
er síðnr en svo sje. Bátarnir koma, að
jafnaði að, siðari hluta dags og er þvi
oftast orðið dimt þegar þeir leggja frá
bryggjunni, en fyrir Skagann er engan-
vegin hættulaus leið og innsiglingin á
Lamhhúsasundið ekki góð í myrkri.
Á Vestfjörðum eru viðast góð sldpa-
lægi í skjóli af eyrum og oddum. Á
Arnarfirði, Dýrafirði og Önundarfirði eru
ágæt bátalægi, þar sem bátum er óhætt
alt árið um kring. Sama má segja um
ísafjörð. Þó geta islög orðið til baga á
öllum þessum fjörðum og naumast er
svo mildur vetur, að eigi leggi is á »Poll-
inn« á ísafirði.
Öðru máli gegnir um SúgandaQörð og
Bólungavik.
Að visu er allgóð lending i Súganda-
firði, en enganveginn er bátum óhætt
þar á floti. Af þvi leiðir, að bátar eru
þar of smáir, svo auðið sje að setja þá
á land, þegar komið er úr hverri sjóferð.
Mun smæð bátanna vera ein orsökin til
hinna miklu slysa, sem þar hafa orðið,
siðan vjelabátaútvegurinn hófst.
Til þessa annmarka hafa menn vestra
mjög fundið.
Hefir nú landstjórnin, tyrir tilmæli
manna þar vestra, látið rannsaka hafn-
arstæði þar.
Liggja nú fyrir uppdrættir af höfn og
áætlun um kostnað og er hún eigi full
20 þúsund.