Ægir - 01.12.1915, Blaðsíða 9

ÆGIR
171
fleiru en sjónum. Fram af fjarðarbotn-
inum er allblómleg sveit og eru þar
ýmsar góðar landjarðir. Innan við fjarð-
arbotninn er allstórt stöðuvatn, liggur ós
úr því út í fjarðarbotninn.
I vatninu er talsverð silungsveiði eiga
margar jarðirnar ítök i henni. Talsvert
er þar og af kola, gengur hann með
flóðum ínn í vatnið og slaðnæmist þar
um lengri tíma. f*á .hefur og til skamms
tíma fiskast þar smáfiskur (þyrsklingur),
hann kalla ólafsfirðingar »maurung« og
hjeldu þeir, að það væri sjerstök fiski-
tegund, en Bjarni kennari Sæmundsson
sannaði þeim að það væri einungis
þyrsklingur, er fengið hafði á sig þenna
einkennilega lít af veru sinni í vatninu.
Hin síðari árin mun maurungurinn því
nær horfinn úr vatninu.
Þótt eigi sje mikið undirlendi þar sem
kauptúnið Ólafsfjörður, eða eins og það
er nefnt nyrðra, Ólafsfjarðarhorn stend-
ur, hafa þó húsmenn þar dálitla bletti
og vinna þeir kappsamlega að bótum
á þeim.
Er þetta þorpsbúum til mikilla þæg-
inda og það því fremur sem skepnur í
þessum sveitum verða afarvænar.
Við Hrisey eru aligóð skipalægi. Má
liggja bæði austan og vestanmegin ejjar-
innar, eftir áttum.
Þar hafa nú útlendingar síldarveiði og
er sagt, að þeim muni fjölga næsta ár.
Þar sem síldveiðistöðin er nú, er tals-
vert útíiri eg er því bryggjan alllöng.
Líklegt er að gera mætti allgóða höfn
vestanmegin eyjarinuar, enda hafa Hris-
eyingar allmikinn áhuga á þvi. Er lik-
legt, að það hrindi því nokkuð áleiðis ef
margir síldveiðamenn setjast þar að.
Við Eyjafjörð er engin síldveiðistöð eins
álitleg og Hrisey. Þegar sildin gengur
inn í sundið vestan við Hríseyeru að-
eins 1—2 sjómílur að bryggjunni. Hefur
því útlendingum þeim, er þar stunda
veiði, komið til hugar að draga herpi-
nótina á eftir skipinu, með síldinni í,
upp að landinu og setja þar nót utan-
um hana og svelta síldina út i henni.
Takist þetta, mundu þeir fá d}7rustu
síldartegundina sein á markaðinn kemur.
í Hrisey eru allmargir vjelabátar.
Stunda Hriseyingar fiskiveiðar af miklu
kappi, enda eru þeir allvel efnaðir. Eru
þeir einu mennirnir fyrir utan Vestfirð-
inga, sem nota kúfisk til beitu og hafa
aflað sjer tækja lil að ná honum. íhaust
þegar Siglfirðingar og Ólafsfirðingar eigi
gátu farið á sjó vegna beituleysis, þá
fóru Hriseyingar daglega á sjó og höfðu
kúfisk til beitu. Fiskuðu þeir ágætlega
allan fyrri hluta októbermánaðar.
Sú trú hefur verið talsvert almenn,
meðal fiskimanna út um land, að kú-
fiskur væri eigi í sjónum hjer við land,
að kúfiskur væri eigi í sjónum hjer við
land, annarstaðar en á Vestfjörðum.
Það mun mega fullyrða, að þetla sje
misskilningur. Jeg hefi spurst fyrir um
þetta, um alt land, og hefi allstaðar
fengið það svar, að kúfiskur (kúskel)
komi jafnaðarlega upp á lóðum, en það
er full sönnun þess, að hann er til í
sjónum, þótt það eigi sanni, að svo mik-
ið sje af honum að það borgi sig að afla
hans til beitu. Sú sönnun fæst eigi nema
gerðar sjeu tilraunir til þess með bestu
tækjum sem menn nú þekkja, en það
er kúfiskplógurinn vestfii’ski.
Það sætir undrun, hve seinar ýmsar
nýjungar eru að breiðast út um landið,
jafnmiklar samgöngur og' þó eru orðnar
milli landsfjórðunganna og innan þeirra.
Frh.