Ægir - 01.10.1923, Blaðsíða 8

ÆGIR
Í50
hverntíma i framtíðinni; en hvað sem
þeirri höfn líður, þá verður brimbrjót-
urinn að koma sem fyrst, í fullri lengd,
og án hans gæti höfnin heldur ekki verið,
svo hann verður að sjálfsögða að koma
á undan henni. En sjálf gæti hún ekk-
ert gagn gert fyr en hún væri fullgerð.
Allir, sem hlut eiga að máli, bæði innan
héraðs menn, sýslufélagið, verkfræðingar
og hið opinbera fjárveitingarvald verða
að taka höndum saman í því, að fá
garðinn fullgerðan, eins fljótt og efni og
ástæður leyfa.
Fleira en þetta gæti eg sagt um Bol-
ungavík, en læt hér við sitja.
B. Sœm.
Kapp og met.
í Skírni 1920 ritaði eg grein um »Kapp og
met« í ýmsum vinnubrðgðum og flutti siðar er-
indi nokkurt um það á ípróttanámsskeiði. Nú
hefir herra skólastjóri Friðrik Hjartar á Suð-
ureyri gengistfyrir pví í ípróttafélaginu »Stefni«,
að menn reyndu sig í pvi aó beita lóðir og
leggja, og hefir félagiö pegar haft eitt kapp-
rnót, par sem 12 menn keptu í að beita en 9 í
að leggja. Birlist hér grein sú er hr. F. H. rit-
aöi um petta í blað ípróttafélagsins, og virðist
hún geta átt erindi víðar.
Um tilhögun og mat á frammistöðunni skal
eg taka petta fram: Sami maður ætli að beita
fyrir alla sem keppa í lagningu, til pess að
verkefnin verði eins fyrir alla. Timinn, sem
hver keppandi er að leggja hinn tiltekna öngla-
fjölda, sker pá úr.
Pegar kept er í beitingu, pá beitir hver lil-
tekna tölu öngla, t. d. 300, og skilar í tveim
jöfnum hlutum, a. og b. Tíminn, sem hver er
að beita, er athugaöur. Síðan leggja tveir menn.
Annar leggur alla a-öngla, hinn alla b-öngla.
Timinn, sem verið er að leggja öngla hvers
keppanda um sig, er athugaður. Einkunn hvers
eins fyrir beitingu verður pá tíminn, sem liann
var að beila 300 öngla, að viðlógðum timanum
sem verið var að leggja pessa sömu öngla, og
ef til vill, að viðbættum jafnmörguin prjúhundr-
uðustu pörtum af beitingartímanum eins og
beita hrekkur at mörgutn önglum. — Siðan er
keppendurn raðað eftir ílýti, og sá fljótasli fær
hæstu verðlaun o. s. frv. G, F.
Svo sem kunnugt er, hafa einstöku
Ungmennafélög gengist fyrir kappslætti í
sambandi við iþróttamót.
Hefir fólk haft af því hina mestu á-
nægju og sýnt þar áhuga engu minni,
heldur en þá er um íþróttirnar var að
ræða. Og slíkt er eðlilegt. Vinnan hefir
það fram yfir íþróttirnar, að hún er lífs-
vegur allra, það sem þeir lifa af, og af-
koma oft bundin við dugnað.
Telja má því víst, að menn mundu
hafa mikla ánægju af að sjá menn reyna
sig við ýms verk. En þarna er gagnið
samfara ánægjunni, því þetta, að eiga
kost á því að reyna sig við aðra, mundi
vekja hollan metnað í huga allra röskra
manna og örva dugnað þeirra, hvetja
þá til að verða duglegri og vandvirkari
en ella.
Nú er ómögulegt, eða ilt, að eiga við
sum verk í þessu efni, en aftur eru önn-
ur mjög vel til þessa fallin, t. d. að beita
(lóðir), að leggja lóðir, að fletja fisk, að
afhausa, að taka innan úr fiski, að
prjóna, að kemba, að spinna, og sjálfsagt
mætti nefna fleiri. Enginn veit nú með
vissu, hver fljótastur er að beita hér og
enga viðurkenningu hefir sá hlotið, væri
þó gaman og gagnlegt t. d. fyrir for-
menn, að vita þetta, og góður verka-
maður eigi síður verður viðurkenningar,
en góður iþróttamaður.
riStefnirá1) er sjálfkjörinn til að befjast
handa i þessu efni, og gangast fyrir kapp-
mótum í einhverjum þeim verkum, er
að framan eru nefnd.
Tel eg víst að formenn hér mundu
1) Ípróltíifélag.