Ægir - 01.01.1930, Síða 33

ÆGIR
27
borða. Loks var hann málaður svartur
fyrir ofan sjó og reykháfurinn gulgrár,
því nú var hann orðinn stjórnarskip, en
enginn græningi lengur.
Um næsta 10 ára skeið var JíÞóra svo
rannsóknaskip, sem fór víða um höf,
norður fyrir ísland, vestur fyrir Irland,
inn um alt Miðjarðarhaf og jafnvel inn
i Svartahaf og gerði miklar og merki-
legar rannsóknir, eins og sagt var frá i
5. tbl. Ægis 1928. Hingað til lands kom
hann árin 1903—5 og 1908—9. Eftir að
styrjöldin mikla skall á, mátti hannekki
sýna sig á úthafinu, frernur en önnur
rannsóknaskip, og var þá hafður fyrir
varðskip heima fyrir og fékk þá sinn
velþekta gráa herskipslit. Að styrjöldinni
lokinni þólti hann ekki lengur nógu
stórt skip, né nógu vel útbúið til lang-
ferða yfir úthöfin og keyptu Danir sér
þá stærra skip, »Dana«, sem menn hér
munu kannast við, en Björgunarfélag
Vestmannaeyja kejrpti »Þór« (sem áður
hafði heitið »Thor« 1920 og hélt honum
úti sem björgunar- og eftirlitsskipi, þang-
að til rikið tók hann að sér, 1926, vopnaði
hann og gerði hann að hvorutveggja í
senn: varðskipi og björgunarskipi við
Vestmannejrjar. — Síðustu 3 árin var
hann og fiskirannsóknaskip meðfram og
i sumar er leið var hann við dýptar-
mælingar i Húnaflóa.
»Þór« var orðinn allgamalt skip, stóð á
þrítugu, er hann strandaði, en hafði ver-
ið yngdur mikið upp síðustu árin, þó
var ketillinn altaf hinn sami og ferð
skipsins minni en vera mátti, er um
varðskip var að ræða. Hann var mesta
happaskip og gott sjóskip, enda var vel
til hans vandað i byrjun, eins og annara
togara, sem smíðaðir voru um það leyti
»for distant fishing grounds« (fyrir fjar-
iæg fiskimið). Aldrei varð á honumneitt
slys, það eg veit, og mörgum fiskibátn-
um og enn fleiri fiskimönnum bjargaði
hann úr vísum voða, og merkilegt var
það, að hann sigldi upp á eigin spýtur,
með einn mann innanborðs hér úr höfn-
inni, er hann s’itnaði frá hafnarbakka
í ofviðri, og inn í Laugarneslanga og
og skilaði þar af sér manninum, heilum
á húfi; fékk hann nýjan botn að Iaunum,
þvi að gamli botninn hafði verið illa til
reika eftir. — Hann skilaði líka af sér
allri skipshöfninni og farþegum, yfir 20
manns, heilu og höldnu, áður en hann
liðaðist í sundur er hann lagðist til
hinnstu hvíldar á Sölvbakkaskerjum.
Eg sé eftir »Þór« gamla, bæði af því
að eg lifði á honum svo margar ánægju-
stundir, saman með mörgum góðum
drengjum og merkismönnum dönskum
(1903—05) og islenzkum (1927—29) og
af því að hann reyndist svo happadrjúg-
ur í hinu margbreytta starfi sinu, undir
stjórn ágætra manna.
»Þór« lauk æfi sinni á heiðarlegan og
góðu skipi samboðinn hátt, þurfti ekki
að »lifa« það, að verða ómögulegt far-
þegaskip eða grútugur síldardallur og
nú reyna hinar gráu og grimmu Ránar-
dætur í Húnaflóa-vetrarham á þolrifin í
hinni föllnu hetju og hafa liklega tætt
hann í sundur fyrir sumarið. En upp af
moldum hans vex vonandi bráðlega nýr
og betri »Þór 11«, sem getur haldið á-
fram hinu virðulega starfi hins »látna«,
sem varð-, björgunar- mælinga- ogrann-
sóknaskip.
B. Sœm.