Ægir - 01.04.1931, Blaðsíða 4

74
ÆGIR
sumur formaður á Seyðisfirði og aflaði
jafnan svo vel, að hann var kaliaður þar
Friðrik fyrsti, enda oftast hæstur yfir
alla Austfirði.
1 Eyjum mun Friðrik hafa byrjað for-
mennsku rétt fyrir aldamót á sexæringi
ekki allstórum, en þó góðu skipi. Fisk-
aði hann þá strax manna mest, og eina
vertíðina fékk hann 1200 í hlut í 22
staða skipti. Þótti það, og var líka, afar-
mikill afli. Síðar fékk hann sér mótor-
bátskríli opið, nema að skýli var yfir
vélinni. En 1920 fékk hann loks allstór-
an bát (13l/s tonn) og var með hann
síðan, unz hann hætti formennsku. Á alla
þessa báta fiskaði Fiiðrik manna bezt.
Mun hann að jafnaði hafa fengið meiri
afla en aðrir formenn í Eyjum, honum
samtímis, enda sótti hann sleitulaust. En
Friðrik var ekki að eins aflamaður, held-
ur og sjómaður afbrigðagóður, natinn,
eftirtektarsamur og veðurglöggur sem
»gamall skarfuror, eins og áður var sagt.
Hlekktist honum allrei á í róðri, hreppti
aldrei útilegu, og hefur aldreí misst af
sér mann. Að visu hefur tekið út af skipi
hjá honum 4—5 roenn, en með fádæma
snarræði og lægni tókst honum að bjarga
þeim svo fljótt að þá sakaði alls ekki.
Oft var það, að Friðrik réri einskipa
er tvísýnt þótti sjóveður, en jafnan rætt-
ist þá úr og gerði gott veður er á dag-
inn leið. Hitt kom eigi sjaldan fyrir, að
hann færi í land á undan öðrum, enda
brást þá ekki, að veðrið spilltist og kom-
ust þeir oft í krappan danz, er þá lágu
lengur en Friðrik.
Margar sögur erusagðar um sjómennsku
Friðriks og snilli, og set ég hér eina:
Eað var i september 1898, að Friðrik
reri einu sinni sem oftar út úr Seyðis-
firði og ætlaði á Gerpismið. En erút úr
fjarðarmynninu kom, fóru hásetar að
veita því eftirtekt, að Friðrik skimaði
drjúgum upp í loftið, ogskyldu þeir ekki
hverju gengdi. Þeir héldu nú samt áfram
um stund og tóku siðan að leggja, en
aðeins eitt bjóð. Von bráðar lét Friðrik
fara að taka. Sigldi hann síðan upp í
Loðmundarfjarðarmynni og lagði þar
það, sem eftir var af lóðinni. Var þá
orðið allhvasst og ekki sætt á djúpmið-
um. Þarna uppi fjarðarmynninu voru
ýmsir bátar með lóðirog urðu þeirjafn-
snemma búnir að taka, Friðrik og sá
bátur, er honum var næstur. Settust þeir
Friðrik þá undir ár, en hinir undu upp
segl. Friðrik bað þá hásetasinaað herða
róðurinn, svo að þeir yrðu sem næst
þeim, er sigldi, ef vera kynni, að hann
þyrfti á hjálp að halda. Þetta reyndist
svo, því að allt í einu kom vindkviða
og hvolfdi bátnum, en þá var Friðrik
kominn á vettvang og gat bjargað skips-
höfninni.
Það má nærri geta, að slikur sjósókn-
ari sem Friðrik, hafi oft komist í hann
krappan, þótt jafnan kæmi hann heill í
höfn að lolcum, og mundu hásetar hans
geta sagt margt af því, en sé Friðrik beð-
inn að segja nokkuð frá svaðilförum sín-
um, svarar hann brosandi: »Mér finnst
ég í engum svaðilförum hafa lent.
Friðrik er nú hættur formennsku á
vetrum, mest fyrir þá sök, að sjónin er
tekin að bila, en útgerð stundar hann
enn og er öllum stundum sjálfur á sjó
er hann má því við koma, þvíhannunii’
sér hvergi betur. Alla þá stund, er hann
stýrði skipi, haíði hann úrvalsfólk, enda
sóttust menn eftir skiprúmi hjá honum,
því þar þótti févon mest, hjá slikum
aflamanni.
Friðrik er hægur maður hversdagslega
og ekki mjög ræðinn, en þó skemmh'
legur, og getur verið býsna meinyrtur,
ef því er að skifta. Hann er af mörgum
talinn að vera maður auðsæll, og má vel