Ægir - 01.10.1931, Side 4

192
ÆGIR
greiðslu, sem þeir svo aftur hafa notað
í óeðlilega villtri samkeppni til þess að
ná viðskiftunum hvor frá öðrum með
stöðugt lækkuðu verði og lækkaðri fyr-
irframgreiðslu.
Þannig stóðu sakir um 20. september
þegar sterlingspundið féll snögglega og
islenzka krónan fetaði hlutfallslega i fót-
spor þess. Margir af framleiðendum hér,
að minnsta kosli þeir, sem mest voru
skuldugir, héldu að með þessu mundi
þeim verða kleift að komast yfir yfir-
standandi örðugleika, enda átti það að
verka þannig í bili, ef að söluverði neyzlu-
landanna hefði verið haldið óbreyttu, en
enn sem komið er hefur stöðugt verið
lialdið áfram að þvinga fram lág sölutil-
boð frá íslandi, og verðið í neyzlulönd-
unum lækkað næstum því í sama hlut-
falli og gengi framleiðslulandanna, og
hér hjá okkur hefur jafnvel lækkunin
verið enn þá meiri, því almenn fyrir-
framgreiðsla á stórfisk hér sunnanlands,
áður en gengið féll, var ca. 65 kr. pr.
skpd. með 32 fiskum í 50 kg., en nú
bjóðast útflytjendurnir til þess að greiða
fyrirfram 52 kr. pr. skpd. út á samslags
fisk. Auðvitað gefa útflytjendur fiskeig-
endum jafnan glæsilegar vonir um að
uppbótin, sem þeir eigi í vændum, standi
ekki í neinu sambandi við fyrirfram-
greiðsluna, og að þeir muni geta fengið
þolanlegt verð fyrir framleiðslu sina að
lokum, en það er varhugavert fyrir fisk-
eigendur að leggja of mikið upp úr slíku,
að minnsta kosti þegar menn fara að
sjá að umboðssölufiskurinn, er notaður
til þess að kaupa upp hvers annars við-
skiftamenn. Skilji þvi útflytjendur ekki
köllun sina betur en þetta, rekur að því
að löggjafarvaldið verður að taka í taum-
ana og takmarka þetta »athafnafrelsi«
þeirra, því einokunin er jafnslæm hvort
heldur það eru einstaklingar eða »hring-
ar«, sem að henni standa, eins og þaðsé
ríkið sjálft.
Norsku fiskútflytjendurnir hafa á yfir-
standandi neyðartímum skilið betur köll-
un sina og kröfur þær, sem þjóðfélagið
verður að gera til þeirra, en starfsbræð-
ur þeirra á íslandi.
Um síðustu mánaðamót höfðu flestir
norsku fiskútflytjendurnir fund með sér
í Kristjánssandi, til þess að komaásam-
vinnu að því er fisksöluna snertir, bæði
um útboðsverð og söluskilmála. Á fund-
inum var stofnað félag fiskútflytjenda,
sem nær yfir allt landið og var konsúll
Birgir Werring í Iíristjánssandi kjörinu
formaður félagsins, en umboðsmenn verða
sendir til aðalmarkaðslandanna, til þess
að gæta hagsmuna útflytjendanna hver
á sinn stað.
Ennfremur er ákveðið að stofna verð-
lagsnefnd, sem jafnframt ákveði hve
mikið fiskimagn hver einstakur af út-
flytjendum fengi til umráða; er fiski-
málastjórinn norski formaður þeirrar
nefndar.
Á fundinum var jafnframt ákveðið að
leita samvinnu við íslendinga á fiski-
sölusviðinu, en meðan fisksala okkar er
ekki betur skipulagsbundin en enn er
orðið, get ég ekki séð, á hvern hátt sú
samvinna mætti takast. Því geti ísl. út-
flytjendur ekki komið sér saman um
að forðast óeðlilega og óþarfa samkeppni,
að því er snertir söluna á íslenzka fisk-
inum, þá er enn þá ótrúlegra að þeir,
hver einstakur, fari að leggja hömlur á
viðskifti sín til hagsmuna fyrir aðra þjóð.
En því er ekki að neita, að æskilegt
væri, ef íslendingar og Norðmenn, sem
erustærstu fiskútflytjendurnir hérna meg-
in Atlantshafsins, gætu komið sérsaman
um að draga eitthvað úr þeirri æstu
samkeppni, sem stundum hefur átt sér
stað um fisksöluna á heimsmarkaðinum,