Ægir - 01.11.1933, Qupperneq 22

272
ÆGIR
í fyrsta sinn, að skipið hreyfðist lítið
eitt, þegar ein holskeflan reið undir skut
þess, sem var að nokkru í lausu lofti
fram af klettinum, sem skipið stóð á.
Mig langaði til að reyna að bjarga ein-
hverju af dóti hásetanna, sem þeir voru
búnir að róta fram á gólfið í klefa sín-
um og einnig 2 fullum stórum pokum,
með fötum o. fl., sem þeir höfðu skilið
eftir i klefanum.
Þetta afréð ég að gera, þótt ekki væri
það létt fyrir mig einan eins og á stóð.
Samt tókst mér að fylla 1 stórann fata-
poka með ýmsum plöggum, og koma
honum ásamt hinum tveimur aftur á
þilfarið og yíir borðstokkinn, og renna
þeim á kaðli niður til Guðlaugs og fé-
laga hans, sem síðan komu þeim áleiðis
til þeirra, sem voru á efri klettinum, og
þá upp á Flösuna.
Taka skal ég það fram, að þegar skip-
stjóri og allir aðrir af skipsmönnum,
sem ég hafði vakið, voru komnir á klett-
ana fram við skipið, spurði ég þá hvort
þeir væru allir, sem á skipinu voru,
komnir þar saman, og kvað skipstjóri,
ásamt hinum, að svo væri. — Þessa er
getið hér viðvikjandi því, sem síðar verð-
ur frá skýrt.
Þegar ég var búinn að koma fatapok-
unum úr háseta- og kyndara-bústaðnuin
fyrir borð, þá fer ég aftur eftir skipinu
og ætlaði inn í stýrimanna-herbergin til
þess, að reyna að bjarga einhverju þar,
en bæði var það, að þar var myrkur
inni, en ég eldspýtnalaus, og svo, að nú
hreyfðist og nötraði skipið talsvert þegar
stór-brimsjór reið undir það að aftan,
svo ég hætti við frekari aðgerðir, enda
var nú farið ört að falla að, og voru
félagar mínir farnir að kalla á mig með
hinum mesta hávaða. Guðlaugur og fé-
lagi hans voru fárnir yfir lónið og komnir
á efri klettinn. Ég rendi mér nú niður
af skipinu, sem ég nú fyrst veitti eftir-
tekt hvað hét. — Nafnið var »Skandia«.
Þegar ég var kominn niður á klettinn
við skipshliðina, köstuðu félagar mínir
til mín kaðli og batt ég hann um mig,
en þeir drógu mig til sín yfir lónið, sem
nú var farið mikið að stækka, og fékk
ég þá ærlegt bað. Síðan héldum við sem
eftir vorum af stað upp eftir Rifinu, og
var þá orðið sumstaðar djúpt á því og
mátti ekki seinna vera, því sumstaðar
var það tæplega vætt. Allt gekk þó slysa-
laust, og þegar upp að vitabyggingunni
kom, þá voru félagar okkar að komast
þangað með alla strandmennina, sem
ekki höfðu verið liprir að ganga upp
þangvaxið Rifið og vaða sjóinn djúpt,
enda var það ekki von.
Nú voru allir strandmennirnir leiddir
heim til ísaks sál. vitavarðar, og þeim
veittur hinn bezti beini og aðhjúkrun.
Allir fengu þeir þur föt og heitt kaffi
og aðra næringu. Síðan var farið með
nokkra af mönnunum til gistingar að
Hofi og Lambastöðum, en skipstjóra og
öðrum yfirmönnum voru búin góð hvílu-
rúm hjá ísak. — Þegar skipstjóri er svo-
lítið farinn að jafna sig, skýrir hann
mér og ísak frá því, að einn félaga sinna
vanti í hópinn, það var brytinn. Sagði
hann að brytinn, sem var aldraður maður
hafi fengið slag, að líkindum af hræðslu
þegar skipið kenndi grunns, og hefði
hann verið lagður i athugunar-klefann
og hefði ekkert lifsmark verið með hon-
um áður en hann og aðrir skipverjar
gengu til náða. Þetla þótti mér leitt að
heyra, því ef ég hefði vitað um þetta
meðan ég var á skipinu, mundi ég hafa
athugað manninn, og að líkindum haft
hann með hinum í land, þótt dauður
hefði verið. Strax um nóttina, því nú
var klukkan orðin yfir 2, skýrði skip-
stjóri frá ferðalagi sínu og ýmsu, sem