Ægir - 01.07.1939, Qupperneq 4

154
Æ G I R
franska paleniið eða hleraungarnir hafa
komið síðan. Skömmu áður en ég kom
lil Englands, þekktist ekki að hafa hlera
á botnvörpunni, heldur var notuð bóma
til að halda lienni opinni.
Voru margir Isléndingar á enskum
tpgurum, þegar þér komuð til Englands?
— Já, það voru þó nokkuð margir.
FJestir voru þeir liásetar. Islenzkir skip-
stjórar voru þá afar fáir þar, eða helzt
engir, svo ég muni eftir, nema Árni
Byron. En þeim fjölgaði svo smátt og
smátt.
Hvar og hvenær tókuð þér skipsljóra-
próf ?
— Eftir að ég var búinn að vera 2J/2
ár á togurum fór ég á stýrimannaskóla í
Grímsby. Það var nú reyndar eldri löng
skólavist — aðeins 6 vikna námskeið. Þá
var það regla í Englandi, að veita ekki
slýrimannspróf nema þeim, sem höfðu
siglt í fjögur ár. Það sem hjálpaði mér,
var að ég hafði verið á skútu heima áður
en ég fór, svo að ég liafði nógu langan
siglingatíma. Ég var svo stýrimaður í eitt
ár, en að því liðnu fór ég aftur á skóla-
Iiekk í 6 vikur og lók þá skipstjórapróf,
og var það árið 1912. I júlí það sama ár
varð ég svo skipstjóri.
Á livaða skipi?
— Ja, það var nú dálítið einkennilegt,
ég byrjaði eininitt mína skipstjórnarævi
á „Volante“, sama skipinu, sem ég hélt
með að heiman fyrir 5 áruiii síðan. I
millibilinu hafði ég verið á 4 togurum. Á
„Volante“ var ég skipstjóri í eitt ár, en
að því loknu fékk ég annað betra skip.
Svo kom stríðið?
— Já, svo kom stríðið. Áður en það
liófst var ég í félagi við aðra byrjaður á
að láta smíða nýlt skip, sem hét „Wal-
pole“. Þegar stríðið skall á var það langt
komið, en þó ekki skropjiið af stokk-
unu,m. Þann 20. ágúst 1914 var „Walpole“
tilbúinn til veiða, og tók ég þá við skip-
stjórn á honum. Þar með var ég kom-
inn á skip, sem ég var sjálfur eigandi að
að nokkru leyti, því að í „Walpole“ átti
ég y±- hluta. Eftir að ég hafði farið á lion-
um 4 veiðiferðir tók stjórnin hann, setti
á hann byssur og notaði liann til liern-
aðar. —- Meðan á stríðinu stóð stundaði
ég fiskiveiðar á ýmsum skipum.
Hvað er yður minnisstæðast frá þeim
tima?
— Á þessum árum liöguðu Englend- *
ingar útgerð sinni þannig, að þeir létu
10 togara vera saman í flokki. Fallhyss-
ur voru settar á tvo þeirra og var maður
úr hernum hafður til að stjórna þeim.
Það var svo árið 1916, að öll þessi skip
voru á veiðum í Norðursjónum, kom þáuþp
sprengja á öðrum hleranum á skipinu,
sem ég var á. En er ég sá hvers kvns
var, renndi ég' hleranum riiður aftur, en
þá snerti hún skipið og sprengdi það
undir sjómáli. Að 5 mínútum liðnum var
skipið sokkið. En á þeirri örstuttu stundu
hafði okkur tekizt að koma út bátunum
og björguðumst við allir liéilu og liöldnu
í þá. Síðan kom einn togarinn, sem var í
sama flokki og við, og tók okkur. — Þessi
alburður er mér hugstæðaslur frá stríðs-
árunum.
Þegar striðinu lauk . . . ?
Þá fékk ég „Walpole“ aflur. Ég var þá
hlutliafi í tveimur togarafélögum og
kevpti það félagið, sem ég gekk seinna i
„Walpole“ af liinu félaginu. Eftir að ég
hafði verið 9 mánuði á „Walpole" að
stríðinu liðnu, seldum við hann til Is-
lands. Nokkru síðar seldum við alla log-
ara félagsins — alls finnn — vegna þess
hve gamlir þeir voru orðnir. Fór ég þá
úr þessu togarafélagi og gekk í gamla fé-
lagið aftur. — Svo leið þannig fram til
1923, en þá flutti ég alfarinn frá Grimsby
til Hull. Réðist ég þar skipstjóri á einn