Ægir - 01.08.1946, Page 22

212
Æ G I R
að veiðarærakostnaður hefur verið dreginn
Jrá. Lökust var útkoman hjá þeim, sem
stunduðu handfæraveiðar. Á 30 feta stórum
vélbátum, er stunduðu handfæraveiðar,
urðu hlutirnir um 800 krónur. Þeir sem voru
á handfæraveiðum á smábátum, fengu um
90 krónur til hlutar um vikuna eða uin 680
krónur yfir vertiðina.
Brúttólilulirnir nrðu miklu meiri hjá
þeim, sem veiðar stunduðu með netjum en
liinum, er veiddu með línu. Einkum var
þetta áberandi i ár, því að fiskurinn var
fullur af átu og tók því siður beitu. Að jafn-
aði urðu bruttóhlutirnir 3300 krónur hjá
netjaveiðurunum, en 2200 kr. hjá línuveið-
urunum. En brúttóthlutir handfæraveiðar-
anna urðu um 1300 kr. Þegar allt kemur til
alls er kostnaðurinn meiri hjá línuveiður-
unum en netjaveiðurunum. Einkum er það
heitukostnaðurinn, sem ríður þar hagga-
muninn. Talið er að beitukostnaðurinn
nemi um 16% af verðmæti þess af'la, sem
fiskast á lóð.
Athuganir þær, sein gerðar voru á styrj-
aldarárunum á afkomu línu- og netjaveið-
aranna sýndu, að þessir tveir flokkar skipt-
usl á að fá liæsta hluti, þegar allur kostn-
aður hafði verið dreginn frá. Á styrjaldar-
árunum reyndist mjög erfitt fyrir liand-
færaveiðarana að mi jafn háum hlutum, þótt
tilkostnaðurinn hjá þeim væri tiltölulega
lítill. Hins vegar urðu tekjur handfæra-
veiðanna l'ullt eins miklar fyrir styrjöldina,
sem stafaði af jivi, að línu- og netjaveiðarn-
ar lögðu þá í liltölulega mikinn veiðarfæra-
J-iostnað. Það er fullvíst, að linu- og netja-
veiðarnar hafa að tiltölu hætt hag sinn á
slyrjaldarárunum \egna mikils afla. Niður-
stöður jiær af þeim reikningum, sem fiski-
niálaskrifslofunni hala borizt, gefa tilefni
til að spyrja, h.vort jiessir tveir liópar hafi
ekki notað of mikið af veiðarfærum fyrir
slyrjöldina og þannig spillt hvor fyrir
þðrum.
Nú ber á J>að að líta, að hér að framan
hefur eingöngu verið rætt um meðalhluti,
cn vitanlega er mjög mikill mismunur á
þvi hvað bátarnir hafa aflað. Reikningar
jieir, sem fiskimálaskrifstofan liefur fengið,
sýna, að iiæsti hlutur hjá netjaveiðurunum
hefur orðið 5000 kr„ en lægsti 1000 kr. Hjá
línuveiðurunum hefur hæstur hlutur orðið
3000 kr„ en lægstur 60 kr. Hjá handfæra-
veiðurunum hæstur 1500 kr„ en lægstur 25
krónur.
Vikukaup jiað, sem greint er l'rá hér að
l'raman, að fiskimennirnir hafi fengið, sýnir
að Lófótvertíðin 1946 hefur revnzt hetri en
riokkur vertið stvrjaldaráranna og að sjálf-
sögðu miklu betri en vertiðirnar fyrir
styrjöldina, þegar litið er á afkomuna í
heild. Handfæra- og línuveiðarnar gáfust þó
betur á vertíðinni 1944. Það voru því í raun
og veru. aðeins netjaveiðarnar, sem fengu
ágætis hluti á siðustu vertíð og var jiað fyrst
og fremst að þakka jiví, hversu fiskurinn
hagáði sér. Hins vegar má telja, að afkoma
hafi orðið góð hjá öllum flokkunum, og er
Jiað meðal annars því að þakka, að fisk-
verðið lækkaði ekki að ráði, en jió fyrst og
fremst hinu, að afli var óvenju mikill.
Jafnvel þó veiðin í Lófót minnkaði ekki
ncma lílið eitt frá jiví sem var í vetur, mundi
aðeins nokkur hluti af flotanum geta borið
sig í rekstri. Þeir hátar, sem minnstir eru
og' verst útbúnir, mundu ekki geta staðið
undir sér, Jiótt aflabrögð héldust svipuð og
í vetur og fiskverð lækkaði ekki.
Bændur jieir, sem senda vinnumenn sína
til sjávar í Lófót, cru margskiptir hvað at-
vinnu áhrærir. Sumir stunda kvikfjárrækt,
aðrir skógarhögg, enn aðrir veiðar í ám og
á nokkrum jörðum eru berjaheiðar. Lófót-
hafið er eins konar búbótarlind fyrir
bændur í Norland og Troms, og jiaðan
fá þeir það, sem á vantar að kotbýlin geti
framfleytt þeim. \’el má vera að bændurnir
verði ekki í framlíðinni svo margskiptir í
alvinnu sinni og jieir gefi sig meira að rækt-
un jarðarinnar, en það mun líða langur timi,
jiar til þeir hætta að senda menn til sjávar
i Lófót.
Fiskimönnunum í Lófót er Jiað mikið í
inuna að fiskverðið sé sem hæst. En það eru
takmörk fyrir því, hve hátt það getur verið.
Framhald á bls. 224.