Ægir - 01.02.1965, Blaðsíða 11

ÆGIR
37
arnir vel myndi heildarafli síldveiðiflotans
stóraukast og þöi’fin fyrir greiða af-
g'reiðslu á höfnum, sem næst liggja mið-
unum ekki minnka að neinu ráði frá því
sem verið hefur.
Ég tel að ekki sé enn fengin næg reynsla
hvorki um kostnað né notagildi tankskip-
anna til síldai’flutninga til þess að unnt sé
að kveða upp endanlegan úrskurð um þýð-
ingu þeirra í framtíðinni fyrir síldarút-
veginn. Sjálfsagt er að halda áfram þess-
um flutningum á komandi sumri og byggja
á þeirri reynslu sem þá fæst.
Eitt atriði tel ég að mjög hafi verið van-
i’ækt til þessa og það er, að síldin sé kæld
uieð skelís nýháfuð um borð í síldveiði-
skipunum svo að hún þoli flutning til
fjarlægra staða.
Ætti að vera auðvelt að auka svo skelís-
framleiðslu norðanlands og austan fyrir
næstu síldarvertíð að unnt verði að flytja
síldina óskemmda langar leiðir í stórum
stíl. Einnig er sjálfsagt að athuga fleiri
]eiðir að sama marki.
Erlendur Þorsteinsson:
Saltsíldarframleiðslan
Suður- og Vesturlandssíldin.
Er síðasta árs-
yfirlit var gert var
síldarvertíð á Suð-
urlandi ekki lokið.
Þegar hinum
venjulega söltun-
artíma lauk um
áramót, hafði að-
eins tekizt að salta
í ca. 45.000 tnr.,
en slæmt tíðarfar
taf ði mj ög veiðarn-
ar allt haustið, auk
Pess sem síldin stóð mjög djúpt þá fáu
dnga, sem á sjó gaf. Er síldin hóf göngu
Slna suður á bóginn um miðjan desember,
neyndist auðveldara að ná henni í næturn-
ar, en einmitt þá daga stóð yfir verkfall
í flestum verstöðvunum og varð því söltun
óveruleg. Er verkfallinu lauk hófst langur
óveðurskafli. Næst þegar á sjó gaf varð
hvergi vart við síld.
Þann 10. janúar urðu sjómenn varir
við all mikla síldargengd suðvestur af Ing-
ólfshöfða. Strax og fyrsta síldin af þessu
veiðisvæði barst á land í Vestmannaeyjum,
lét Síldarútvegsnefnd rannsaka gæði henn-
ar. Fitumagn reyndist langt neðan við
lágmarksfituákvæði fyrirframsamninga og
mestur hluti magnsins reyndist „kræða“.
Nokkrum dögum síðar fór lítilsháttar
að verða vart við stærri síld innan um
hina smáu og var þá strax haft samband
við hina erlendu kaupendur og farið fram
á heimild til að mega afgreiða síld með fitu
allt niður í 10%. Rúmenar féllust á þetta,
eftir að þeim hafði verið bent á, að ekkert
útlit væri fyrir, að unnt yrði að fá meira
magn af samningshæfri síld, en þegar
hafði verið saltað fyrir þá (þ.e. 2.500 tunn-
ur uppí 27.000 tunna samning).
Vegna sífelldra ógæfta gátu skipin þó
ekki athafnað sig við veiðamar nema dag
og dag og miklir erfiðleikar voru á því að
sigla með síldina hina löngu leið til sölt-
unarhafnanna á Reykjanesi og við Faxa-
flóa. Síld þessi var óvenjuléleg og reynd-
ist miklum erfiðleikum bundið að nýta
hana til söltunar. Af framangreindum
ástæðum fór því langmestur hluti hennar
til bræðslu í Vestmannaeyjum og á sunn-
anverðum Austfjörðum.
I janúar og febrúar veiddist engin síld
við vestur- og suðvesturströndina. Engri
síldarleit var haldið uppi á því svæði, nema
hvað varðskipið Ægir leitaði á þessu svæði
í nokkra daga.
Er vertíð lauk hafði aðeins tekizt að
salta tæplega helming þess magns, sem selt
hafði verið með fyrirframsamningum. Hjá
sumum kaupendum gætti mikillar óánægju
vegna þessa og þá sérstaklega hjá hinum
bandarísku og rúmensku kaupendum.
Aftur á móti lýstu Austur-Þjóðverjar og
Tékkar því yfir, að minnkun á afgreiðslu-