Ægir - 01.07.1984, Qupperneq 39

Un l'1 llt Værienginnbotn,þávarvírinn
stö'nn ‘nn ú járnrúlluna aftur. Auðvitað þurfti að
\QT\a sk'Pið á meðan þessi athöfn fór fram. Tals-
v0 C ar tatar gátu orðið af þessum lóðningum. Ekki
ru önnur siglingatæki.
°rið 1935 kom radíómiðunarstöð í skipið. Þótti
er°nnum þá sem þeir hefðu himin höndum tekið. Ég
þar ■ ''Uminn úr skemmtisiglingu með vel búnu skipi.
, Cr aidrei kveikt á bergmálsdýptarmæli né miðun-
e 0 ' Gerfitunglatækið var eina siglingatækið sem
þót ekk' kynnst úður. Veðurkortamóttakarinn
fo n' st°rkostlegt tæki. Vissulega getur hann
arj 3 .ra margri keldunni. Tækin verða æ fullkomn-
n. Cn bess að þau komi að notum þarf kunnáttu. Á
"^ymiingu Stýrimannaskólans í vor, kom glöggt
m ðfhVC m'k'' rækt er i°gð við kennslu í notkun og
' hu Crt> k'nna ýmsu tækja. Við skulum þó ávallt hafa
arvekm og eftirtekt eru þær eigindir sem
p skilið á milli lífs og dauða.
u Crðaminningar Sveinbjarnar Egilssonar hafa að
unförnu verið Iesnar í útvarpið. Þessi sami Svein-
Serr)rn Egilsson kenndi okkur skólabræðrunum fag
s 'allað var sjómennska. Sveinbjörn elskaði segl-
r\!yln sagðist þess fullviss að þau ættu eftir að
ó"d. ser til rúms að nýju. Hver veit - vindorkan er
eitth Slnn Var Þa^ 1 tlma Sveinbjörn sagði
Vg, Vað á þessa leið: Þið eruð úti á sjó í vitlausu
ge n ^eðrið er svo vitlaust að það erekkert hægt að
storfa' ^vað ætlið þið þá að gera? Dauðaþögn var í
bcsunni. Sveinbjörn gekk eftir svari. „Ætli sé ekki
SVal. að fara til kojs“ sagði einn. Sveinbirni líkaði
UtT|ri St°r '**a' Sveinbjörn lagði sig áreiðanlega fram
ljðj 3 Verða okkur ungu mönnunum að sem mestu
við lGSS' v'ðamikla spurning var flóknari en svo að
nemendurnir ættum svar við henni.
Árum seinna tel ég mig hafa fundið svarið: Þegar
veðrið er svo vitlaust að ekkert er hægt að gera, þá
verður maður að reyna að gefa skipinu hluta af sjálf-
um sér. Hluta af sál sinni. Reyna að færa skilningar-
vitin frá sjálfum sér og yfir til skipsins til þess að
hjálpa því til að verjast áföllum. Þetta kann nú að
þykja kynleg speki, en það er nú eitthvað í þessum
dúr sem verður að ske milli skips og manns þegar him-
inn og haf er eitt sjóðandi sælöður og aldan brotnar í
himin inn. Éggæti trúað að Sveinbirni Egilssyni hefði
líkað þetta svar. Þaulreyndum sjómanninum, sem
freistaði þess að miðla ungu mönnunum af reynslu
sinni.
Góðir sjómenn. Reynsla kemur aðeins með árun-
um. Það kemur því miður oft fyrir að skip verða fyrir
áföllum. Sjálfsagt verður ekki komið í veg fyrir öll
áföll, en öruggustu leiðina til þess að koma í veg fyrir
áföll í vondum veðrum tel ég vera þá, að snúa skipinu
nógu snemma upp í sjó og vind. Þegar hvort eð er er
ekki hægt að halda stefnu og hraða þá er affarasælast
að andæfa með eins litlu vélaafli eins og hægt er að
stýra skipinu með. Þegar brotsjóir gerast hættulegir,
til dæmis þegar 10 til 20 metra alda feykir öldufald-
inum langar leiðir og drynur sem stórskotalið, þá tel
ég affarasælast að mæta hverju broti á ferðlausu skipi,
en áður en brotið ríður yfir, þá að gefa vélinni fulla
orku rétt á meðan brotið ríður hjá. Skipið verður að
kljúfa brotið með stefninu.
Mál mitt er orðið lengra en í upphafi var ætlun mín.
Ég lýk því með að vitna í sálmaskáldið Valdimar
Briem, og að það megi gagnast ykkur öllum:
Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi,
þar mig í þinni gæslu geym,
ó, Guð minn allsvaldandi.
Herra skólastjóri. Vinsamlega taktu við gjöfunum.
er tímarit þeirra, sem vilja fylgjast með því
helsta, sem er að gerast í sjávarútvegi.
ÆGIR-367