Ægir - 01.06.1992, Blaðsíða 39

6/92
ÆGIR
319
íslenskur sjávarútvegur
og umhverfisvernd
rsmhald af bls. 309.
Aðilum í íslenskum sjávarút-
|e8i hefur á seinni árum þótt
ess' sarntök vera sér andstæð og
su raunin í einstökum málum. í
ei dina fer þó stefna þessara
^mtaka saman við stefnu og
eB'nmarkmið íslensks sjávarút-
_^e8s. Við megum ekki láta blind-
af tímabundnum glamurmál-
sem efst eru á baugi hjá þess-
p,,. samtökum nú um stundir.
bl i!l- me§um v'ð heldur láta
het ^aSt at iiaværustu fylgifiskum
sara samtaka sem raunar eiga
, n§a samleið með fjöldanum
e8ar til lengri tíma er litið. Fólk
u m er yfir sig ástfangið af hvöl-
n- °8 selum og telur til sinna
^ nstu ættingja er raunverulega
0 rum báti en almenningur á
at- stUrlöndum en fær að njóta sín
SvÞvíað umræða um þessi mál er
e mjög á byrjunarstigi.
u ernur hér að því sem sagt var í
at' þessa greinakorns að í
^ utningi umhverfisverndar-
V|,nna gætir nú mótsagna sem
verðum að koma á framfæri
UmþPlýSa fólk á Vesturlöndum
er 'e-a-s- hve einkennilegt það
ins i fV'ð sem einir þjóða heims-
S(otrilfuni af viðkomu villtra dýra-
sjálf19 sku^um sæta árásum frá
ar Se8ðum bandamönnum okk-
sinnSenn eru umhverfisverndar-
lend9^ '^naðarÞjóðfélaganna. ís-
jafnJn®ar e'§a líf sitt undir því að
land'^' Þfr'kis hafsins umhverfis
síofn'a V^' ekki raskað. Að fisk-
st®ró , s ancisrniða nái þeirri
arð pf 8efa þjóðinni hámarks-
við Þessu er mótsögnin fólgin,
verndSætUm arasum umhverfis-
náttúrarS'nna Sem er vernciun
Sarna Unnar Þugsjón þegar þessi
Vernd er okkur lífsnauðsyn.
Það getur þessvegna ekki farið
saman aó halda uppi áróðri gegn
okkur sem lifum því lífi sem hinir
öfgafyllstu meóal umhverfisvernd-
arsinna vilja að allir jarðarbúar lifi
og halda svo uppi áróöri fyrir
þessu formi tilverunar.
bað má vera að frjáls umhverf-
isverndarsamtök þurfi til fjáröflun-
ar og undir yfirskyni dýraverndar
að beita sér gegn veiðum villtra
dýra. Til lengri tíma litið og ef
tekst aó kynna málstað íslendinga
þá munu herferðir gegn veiðum
hvala og sela falla um sjálfar sig.
Hvað sem varðar réttlæti þess að
drepa dýr manninum til viðurvær-
is, þá eiga veiðar villtra dýra sér
miklu lengri sögu en vélrænt eldi
húsdýra og standa hverjum ein-
staklingi nær sem eðlilegur at-
burður í náttúru jarðar en t.d.
verksmiðjueldi fugla og spendýra.
Áherslubreyting
í umhverfisvernd
Það er mikill misskilningur að
halda að áhugi fyrir umhverfis-
vernd sé tímabundin tískusveifla.
Áhersla á náttúruvernd mun fara
vaxandi vegna þess að nauðsyn
hennar vex með vaxandi mengun
og auknum mannfjölda. Nú virð-
ist vera komið að tímamótum á
þessu sviði og markast þau tíma-
mót af nýlokinni umhverfisráð-
stefnu í Ríó de Janeiro. Umhverf-
ismál eru ekki lengur mál alþjóð-
legra frjálsra félagasamtaka held-
ur komin á svið milliríkjasamn-
inga.
Vafalaust munu milliríkjasamn-
ingar og alþjóðleg löggjöf á sviói
umhverfisverndar koma íslend-
ingum til góða. Aukið mikilvægi
þess að settar verði reglur um um-
gengni um náttúruauðlindir mun
koma umræðu á vitrænna svið og
ýta tilfinningasömum græn-
metisætum út úr sviðsljósi fjöl-
miðla. Þessa er þegar farið að
gæta. T.a.m. vísuðu Norðmenn á
fundi hvalveiðiráðsins til ályktana
ráðstefnunar í Ríó de Janeiro þeg-
ar þeir rökstuddu vísindaveiðar
sínar á hrefnum sem þeir hófu ný-
lega.
Á ráðstefnunni í Ríó var kveðið
upp úr með aó við nýtingu nátt-
úruauðlinda ætti að ganga út frá
eðlilegum sjónarmiðum sjálfbærr-
ar nýtingar þeirra. Það er nefni-
lega svo að mannfjölgun þessarar
aldar leyfir ekki mannkyninu að
at’sala sér auólindum jarðarinnar
og ekki kemur til greina annað en
að nýta auðlindir jarðar að því
marki að þær beri ekki af skaða.
Og það er hverjum manni aug-
Ijóst að endurnýjanlegar auólindir
einsog villtir dýrastofnar er sá
auður sem taka má af án þess að
valda skaða á umhverfinu á
nokkurn hátt.
Það hlýtur að vera minnsta mál
í heimi að gera vel upplýstu fólki
iónaðarþjóðfélagana Ijóst hver
markmið íslendinga með veiðum
hvala, sela og annars sjávarfangs
er. Aó markmiðið sé að viðhalda
öllum tegundum í íslenskum sjó,
en nýta þær aó því ma'rki sem
stofnar þeirra þola og leggja
aldrei í útrýmingarhættu. Auðvelt
ætti aó vera að gera fólki skiljan-
legt að hætta er á að grípa þurfi til
örþrifaráða eins og að drepa hvali
og seli eins og úlfa sem ógna
sauðahjöróum bóndans. Munu þá
þessir dýrastofnar vera í mun
meiri hættu en annars, þar sem
slíkt mun verða gert eftirl itslítið
og enginn mun geta hindra veiði-
mennina í þeim efnum. Svo ekki
sé talað um að ennþá þykir sóun
matvæla skammarleg, jafnvel í of-
urauðugum þjóðfélógum Vestur-