Tímarit lögfræðinga - 01.06.1970, Qupperneq 70

1.851.00 ásamt vöxtum og kostnaði, en stefndi krafðist
sýknu og málskostnaðar.
Stefnandi lýsti málavöxtum svo, að hinn 25. júní 1957
hefði B heitinn, einkaeigandi veitingastofunnar V, keypt
af honum 75 kg. af kaffi. Hafi staðgreiðslu verið lofað, en
þegar kaffið hafi verið sótt, liafi loforðið eigi verið efnt.
Hinn 2. júlí 1957 hafi 30 kg. af kaffinu verið skilað aftur,
en andvirði þess kaffis, sem ekki var skilað, kr. 1.791.00,
hafi ekki verið greitt. Eftir þetta sagðist stefnandi stöðugt
liafa krafið B heitinn um greiðslu og hinn 12. ágúst 1957
liafi maður að nafni D komið með víxil, að fjárhæð kr.
1.808.91, samþykktan af sér til greiðslu 12. oktöher 1957,
á skrifstofu hans og afhent víxilinn til greiðslu á kaffi-
viðskiptunum. Hafi þá samstundis verið útbúinn reikn-
ingur yfir kaffiviðskiptin og hann kvittaður sem greiddur
með umræddum víxli. Víxilinn kvaðst stefnandi hafa selt
í banka, en hann liafi ekki fengizt greiddur og hafi stefn-
andi orðið að innleysa hann þann 4. desemher 1957, og
hafi bankakostnaður numið kr. 60.00.
Stefnandi reisti dómkröfur sínar á þvi, að B heitinn
hafi verið hinn raunverulegi kaupandi kaffisins vegna
veitingastofu sinnar, V, og kvittunina fyrir kaffiskuld-
inni hafi hann gefið gegn móttöku umrædds vixils í
trausti þess, að vixiliinn fengist greiddur. Svo hafi ekki
orðið raunin á, enda liafi komið i ljós við árangurslausa
fjárnámsgerð, sem gerð hafi verið þann 18. júni 1958 hjá
samþykkjanda víxilsins, áðurnefndum D, að hann hafi
reynzt algerlega eignalaus.
Stefndi reisti kröfu sína um sýknu á því, að hann væri
ekki réttur aðili málsins. Var málavöxtum af hálfu stefnda
svo lýst í greinargerð, að sumarið 1957 hafi B heitinn
hringt til stefnanda og talað við annan hvorn forstjóra
fyrirtælcisins. Erindið hafi verið að spyrjast fyrir um það
hjá fyrirtækinu, hvort það vildi selja áðumefndum D
75 kg. af kaffi með þeim skilmálum, að D fengi að skila
aftur því kaffi, sem afgangs yrði þegar Ungmennafélags-
158
Tímarit lögfræðinga