Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1942, Blaðsíða 73

71
Kennsla tlr. Jóns fór að allmiklu leyti fram i fyrirlestrum,
þannig, að hann samdi námsbækur i kennslugreinum sín-
um og las þær fyrir nemendunum, en þeir rituðu orðrétt.
Hafði sú kennsla tíðkazt mjög allt frá því, er Prestaskólinn
var stofnaður. Með þessum hætti varð til m. a. rit lians:
Sögulegur uppruni Nýja testamentisins, og gaf hann það
út 1904. En mesta ritið, sem hann las fyrir, var Kristileg trú-
fræði. Vandaði hann mjög samningu þess og rilaði upp hvað
eftir annað, en þó virtist lionum það aldrei nógu vel úr garði
gert til þess, að hann léti prenta það. Hann studdist nokkuð
við kennslubækur föður sins og gaf út tvær þeirra: Kristi-
lega siðfræði, 1894, og Stutt ágrip af prédikunarfræði, 1896.
Vakti það fyrir honum, að guðfræðinámið færðist meir í
það horf, að stúdentarnir notuðu prentaðar hækur og skrift-
um þeirra yrði fremur í hóf stillt. Varð einnig mikil brevting
í þessum efnum á kennsluárum hans. Hættu menn smám
saman að skrifa skýringarrit yfir bækur Biblíunnar, en lásu
í þess stað erlendar skýringar. Þegar Þórhallur Bjarnarson
varð biskup, tók dr. Jón við kennslunni í kirkjusögu, og leið
ekki á löngu, unz hann tók sjálfur að rita Almenna kristni-
sögu. Sneið iiann liana einkum eftir kirkjusögu Hjalmars
Holmquists, en jók inn i þáttum úr kristnisögu íslands. Fyrsta
bindi sögunnar kom út 1912, en hin þrjú ekki fyrr en eftir
það, er hann hafði látið af prófessorsstörfum. Öll hafa þau
þó komið að góðum notum við kennsluna i guðfræðisdeild-
inni, þólt önnur minni bók hafi verið lögð þar til grund-
vallar náminu. Ivristnisaga íslands eftir hann, sem kom út
1925 og 1927, hefur einnig verið höfð við kennsluna í deild-
inni.
Flestum eða öllum nemendum dr. Jóns bæði fyrr og síðar
mun koma saman um það, að hann hafi verið ágætur kenn-
ari, Ijós og skýr og skemmtilegur. Kapp hans og fjör og
dugnaður var með afbrigðum og hlaut að hrífa menn. Hann
krafðist mikils starfs af nemendum sínum og þótti fátt verra
en letin. Hann var einnig vinsæll af mjög mörgum þeirra og
naut virðingar þeirra. Þeir fundu það glöggt, hvílíka alúð