Alþýðumaðurinn - 23.12.1947, Blaðsíða 7

]947
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS
SPARISJÓÐSBÓKIN
HENNAR MÖMMU
Á hverju föstudagskveldi sett-
ist mamma við hvítskúrað eldhús-
Ijorðið og taldi vikukaup pabha
upp úr litla umslaginu, sem hann
hafði komið með heim og fengið
henni. Andlit mömmu, sem annars
var svo bjart og slétt, varð þá aldrei
annars vant hrukkótt og áhyggju-
legt.
Vikukaupinu deildi hún í ýmsa
staði: „Húsaleigan“, sagði mannna
og hlóð nokkrum krónum í hlaða.
„Kaupmaðurinn“, sagði hún og nýr
lilaði bættist við. „Skósólning“,
sagði hún enn og taldi smápeninga
frá, og þannig hélt hún áfram.
Við störðum á það í oívæni,
hvernig minna og minna varð eftir
óráðstafað, en að lokum spurði
pabbi, hvort ekki væri fleira, sem
greiða þyrfti. Og ef mamma hristi
höfuðið, vörpuðum við öll ötul-
inni af feginleik og hófum störf
okkar eða leiki á ný. Við vissum,
að mamma mundi líta brosandi upp
og segja: „Þetta var gott — við
þurfum þá ekki núna að fara í
sparisjóðinn“.
Það var dásamlegt með spari-
sjóðsbókina hennar mömmu. Við
vorum öll mjög hreykin af henni.
Hún veitti okkur djúpa öryggis-
kennd. Enginn þeirra, sem við
þekktum, átti sparisjóðsbók í stóra
bankanum inni í borginni.
Eg man, þegar Jensen-fjölskyld-
an var rekin út á götuna, af því að
Jensen gat ekki staðið í skilum
með húsaleiguna. Við börnin stóð-
um og horfðum á, meðan ókunnug-
ir menn báru húsgögnin út úr hús-
inu. Var þetta í rauninni liugsan-
legt? Gæti það komið fyrir, að við
yrðum einbvern tíinann að þola
slíkt ofbeldi?
Hin mjúka, hlýja hönd Maju
litlu greip um mína. „Við eigum
peninga í banka,“ sagði hún bug-
hreystandi, og ég varp öndinni feg-
inslega.
Þegar Níels hafði lokið gagn-
fræðaprófi, fýsti hann í verzlunar-
skóla. „Það er skynsamlegt,“ sagði
mamma, og pabbi kinkaði kolli.
Við drógum stólana að borðinu
og settumst eftirvæntingarfull. Fal-
lega skrínið, sem frænka liafði sent
okkur heiman frá Noregi, var tekið
ofan af hillu og sett fyrir framan
mömmu. Þetta var „litli bankinn“.
Til bans var gripið, þegar eittbvað
bar út af, eins og t. d. þegar Kristín
handleggsbrotnaði, eða Maja fékk
hálsbólgu og pabbi varð að kaupa
meðul í lyfjabúðinni.
Níels hafði reiknað út kostnað-
inn: Svona mikið í kennslugjald,
svona mikið fyrir bækur. Mannna
horfði lengi á þetta reikningsdæmi.
Svo taldi hún peningana í „litla
bankanum“. Þar var ekki nóg.
Mamma var alvarleg í bragði og
mælti mjúkum rómi: „Við viljum
helzt ekki þurfa í sparisjóðinn, er
það?“
Við hristum öll höfuðið.
„Eg get unnið lijá Dillon kaup-
manni í fríinu,“ sagði Níels.
Manmia brosti glaðlega og rit-
aði einhverja tölu bjá sér, lagði
(Kalhryn Forbes er fædd í Kali-
forníu, en foreldrar hennar voru norsk-
ir vesturfarar. Ifið friðsæla, en fátæka
hernskuheimili hennar er oftast bak-
grunnur ritverka hennar, og er tali'ð.
að hún hafi stuðlað mjög að því að
áuka skilning Aineríkumanna á nor-
rænni skapgerð og hugsunarhætti.)
saman og dró frá. Pabbi reiknaði
þetta allt í huganum. Hann var
bráðfljótur í hugareikningi. „Það
nægir ekki,“ sagði hann. Svo tók
liann út úr sér pípuna og horfði
lengi á liana. „Eg hætti að reykja,“
sagði hann allt í einu.
Mamma seildist yfir borðið og
strauk hendinni um vangann á
pabba, en sagði ekkert og skrifaði
nýja tölu niður.
„Eg get gætt barna Sondermans-
hjónanna á fimmtudagskvöldin,“
sagði ég.
Við vorum öll í sólskinsskapi.
Enn höfðum við yfirstigið vandann
án þess að þurfa að gríþa til spari-
sjóðsbókar mömmu. „Litli bank-
inn“ hafði reynzt nægur'.
Hann leysti margan vandann það
ár, man ég var: Karen fékk nýjan
kjól, hálskirtlarnir voru teknir úr
Maju og ég fékk skátabúning. Og
að baki alls erfiðis okkar var hin
örugga vissa, að hægt yrði að grípa'
til sparisjóðsbókar mömmu í stóra
bankanum inni í borginni, ef allt
annað þryti.
Jafnvel þegar verkfallið skall á,
laldi mamma ástæðulaust að æðr-
ast. Við lögðum okkur öll í líma
við að fresta göngunni í bankann
inni í bænum. Það var eins og æs-
andi leik’ur.
Við litum á það sem sjálfsagt, er
við urðum að flytja skrifborðið
fram í eldhús, svo að hægt væri að
leigja stofuna út.
í þetta sinn vann mamma stund-
(Framhald á 15. síðu.)