Alþýðumaðurinn - 23.12.1947, Blaðsíða 9

1947
JÓLARLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS
7
Á síðsumarsmorgni lagði ég af
stað með frænku minni að heiman
frá Akureyri. Klukkan var rúm-
lega 8. Það var blæjalogn og poll-
urinn spegilsléttur, og það var sem
yfir allt væri dregin slikja úr ein-
•hverjum næstuin gagnsæjum hjúp,
undur fínum, er sameinaði fjöll-
in, hlíðarnar, bæina og sjóinn. —
lásitin og þess vegna liafi þau ekki
komið á stöðina. Og bifreiðarstjór-
inn hýður þeim inn í bifreiðina
með röggsandegri handhrdyfingu
eins og sá maður, sem valdið hefir.
Aftur er ferðinni haldið áfram,
fram hjá snotrum íbúðarhúsum og
hlómleguni görðum.
Eg fór nú að svipast um í bif-
ræður eitthvað á þessa leið: „Heit-
ir þú ekki Gunna frá Efri-Grund?“
„Jú,“ sagði stúlkan. „Eg þekki
stelpu, sem þekkir þig.“ Og þar
með eru þeirra liestar saman leidd-
ír. —
Bifreiðin brunar yfir brýrnar
á Eyjafjarðará og upp brekkurnar
vestan í Vaðlalieiði. Þeir eru hlý-

Oft kemur skúr

FERÐASÖGUBROT
eftir skin
Þetta gerði allar línur mýkri, svo
að mót lofts, lands og lagar voru
óljós. Og minnti þelta helzt á liill-
ingalönd, sem mig langaði til að
nálgast eftir stytztu leið, svífa yfir
sjóinn, yfir hlíðar og fjöll yfir til
sólargeislanna er hófu ferð sína
um loftið og- lyftu sér dansandi
svifmjúkt af stað; allt var óraun-
verulegt og óáþreifanlegt þennan
morgun.
Við göngum greiðlega eftir göt-
unni, og erum komnar á ákvörðun-
arstað í tæka tíð. Ferðinni er heit-
ið í Vaglaskóg með áætlunarbif-
reið, og nú brunar hún af stað,
stynur þunglega fyrsta sprettinn,
síðan léttist hljóðið. Nú erum við
komin inn í Aðalstræti og ökum
eftir lieinni götunni. Allt í einu
staðnæmist ]>ifreiðin og fólk kem-
ur að lienni. Þetla virðist vera
sveitafólk, maður og kona á lieini-
leið. Maðu rinn tyggur grasstrá
vandræðalega.
„Ætlið þið með?“ spyr bifreið-
arstjórinn. Konan verður fyrir
svörum. Hún segir, að þau hafi
lieðið um tvö sæti daginn áður, en-
lianii Helgi, maðurinn sinn, sé liálf-
reiðinni. Hjónin nýkomnu sitja til
hliðar við okkur í sama hekk. Þau
sitja þétt saman, og heldur konan
utan uni Helga sinn; þau eru eitt-
hvað svo hlýleg og ástúðleg hvort
við annað, að vel hefði sæmt á
brúðarbekknum. Hendur þeirra og
andlit sýna, að þau liafa lifað
marga eríiða slund, seni fært hafa
þau samau, en ekki sundurskilið.
1 hekk fyrir framan okkur situr
kona og ung stúlka. Konan snýr
haki við okkur, en það er gríðar-
stórt bak, kúft, klætl blárri kápu
með kraga úr minkáskinni, undan
gríðarstórum svörtum liatti standa
nokkur grá hár, sem aldrei bifast
alla leiðina. Unga stúlkan er þar
á móti á stöðugri hreyfingu, ekur
sér og skekur með augljósri ánægju,
kveikir sér í sigarettu og nýtur þess
að lilása reyknuni frá sér með
sveiflum æfðasta sérfræðings í
þeirri grein.
í franisætinu hjá bifreiðarstjór-
anum situr rytjuleg stúlka, á að
gizka 20—30 ára. Hún snýr sér
aftur í sætinu og horfir með mik-
illi aðdáun á stúlkuna, sem er að
reykja, og hefur við hana sam-
legir og reisulegir bæirnir í heið-
inni. Margt kveld hefi ég horft til
heiðarinnar, og glaðzt yfir ljósun-
um í gluggum þeirra, glaðzt yfir
lífinu, sem hrærist þarna uppi, þar
sem annars væri auðn og tóm fann-
breiðunnar. En á vorin í leysing-
um er þar kátt á hjalla, óteljandi
lækir bruna fossandi niður hlíð-
arnar með háværum hljóðum og
ryðja burt öllu, sem fúið er og
dautt undan vetrinum, og bæirnir
hækka, þeir stækka, þegar klakinn
og snjórinn leysist upp í kringum
þá. Nú er>síðsumar og miklar ann-
ir á hverjum bæ, vakandi líf, livar
sem litið er. Nú var þokuslæðingur-
inn að greiðast í sundur og víkja
fyrir birtunni, og allt í einu er loft-
ið orðið lireint og tært og sólin lýs-
ir eins og glóandi gull. Nú erum við
koinin hátt í heiðina, við sjáum út
Eyjafjörð. Akureyri breiðir fagur-
lega út armana í suður og norður,
það er verið að bræða í síldar-
bræðslustöðinni á Dagvérðareyri
og yzl rís Kaldbakur eins og berg-
krystalshöll í sólarljómanum. Bif-
reiðin er þunglamaleg í brekkun-
um og gefst því góður tími til að