Dýraverndarinn - 01.11.1959, Blaðsíða 9
■um starfsemina, og vakti skýrsla fulltrúa Dýra-
verndunarfélags Skagafjarðar sérstaka athygli
sakir þess, hve víðtækt og áhrifarikt starf félags-
ins hefur verið. Utdráttur úr þeirri skýrslu verður
birtur í næsta hefti og sömuleiðis getið merkilegr-
ar nýjungar, sem fram kom í skýrslu Dýravernd-
unarfélags Reykjavíkur.
Fjölmörg mál voru rædd og samþykktar marg-
ar tillögur. Verða þær birtar í næsta hefti Dýra-
verndarans. Ríkti á þinginu áhugi og eining um
framtíð og starf sambandsins, og var einróma
samþykkt tillaga um víðtæka útbreiðslustarfsemi.
Sigurður E. Hlíðar flutti erindi um starfsemi
Dýraverndunarfélags Islands og minntist þess
marga, sem unnizt hefur. Kvað hann stofnun
sambandsins hafa orðið sér mikið gleðiefni og
sömuleiðis vinsældir og velgengni Dýraverndar-
ans, sem hann sagðist vænta að verða mundi í
höndum ritstjóra og sambandsstjórnar mjög víð-
lesið málgagn og brátt stærra, fjölbreyttara og
glæsilegra en fjárhagur og aðrar aðstæður hefðu
leyft til þessa. Þá ræddi hann um ýmis mál, sem
nú liggja fyrir, svo sem svartfugalveiði við Drang-
ey, eyðingu fuglalífs við Mývatn, hjarðfjósin, sem
hann kvað síður en svo að menn væru sammála
um þar, sem þau hefðu þegar verið talsvert notuð.
Hefði til dæmis komið fram á fundi fulltrúa land-
búnaðarins í Noregi, Svíþjóð og Danmörku, að
Danir, sem frægir væru fyrir hirðingu, fóðrun og
kynbætur nautgripa og með afbrigðum vandaðar
og verðmætar landbúnaðarafurðir, væru mjög
andstæðir hjarðfjósunum. Væri og sú reynsla, sem
hér hefði fengizt, sízt glæsileg. Hann ræddi ýtar-
lega framtíð hreindýranna íslenzku, og er í sér-
stakri grein í þessu hefti vikið að skoðunum hans
og athugunum. Sigurður E. Hliðar flutti mál sitt
af reynslu og þekkingu hins aldraða og sérfróða
dýravinar, en ekki síður áhuga og bjartsýni, sem
samboðin væri hverjum ungum og reifum máls-
svara dýranna, og var honum og erindi hans fagn-
að mjög af öllum, sem viðstaddir voru.
Ófeigur læknir Ófeigsson ræddi af röggsemi hið
gegndarlausa dráp andarunga við Mývatn, sem
stafar af auknum netakosti veiðibænda og þó
einkum notkun nælonneta. Þakkaði hann Bjart-
mari Guðmundssyni alþingismanni greinar hans
u® þetta mál og sýndi ljóslega fram á, hve lítið
rnanndómslega Sigfúsi Hallgrímssyni hefði farizt,
þegar hann svaraði Bjartmari. Las Ófeigur upp
úr grein Sigfúsar, þar sem reynt er að drepa mál-
inu á dreif, draga athygli frá ósvinnunni og breiða
yfir hin skammsýnu gróðasjónarmið þeirra, sem
hvorki vilja sjá, vegna stundarhagsmuna, sóma
sinn og skyldu til verndar einhverju hinu fegursta,
fjölbreyttasta og merkilegasta fuglalífi, sem dæmi
eru til, né heldur framtíðarheill íbúa sveitar sinn-
ar. Hafði Ófeigur læknir hlutazt til um, að Bjart-
mari Guðmundssyni væri boðið á fundinn.
Formaður bauð Bjartmar Guðmundsson vel-
kominn og fagnaði því, að svo ötull og einlægur
málsvari dýra- og náttúruverndar hefði tekið sæti
á Alþingi. Að loknu máli Ófeigs læknis flutti Bjart-
mar ræðu um ungadrápið í Mývatni. Hann kvað
fjarri því, að afstaða Mývetninga yfirleitt hefði
komið fram í grein Sigfúsar. Sagðist hann hafa
rætt málið við fjöldann af þeim sextíu bændum,
sem byggju í Mývatnssveit, og væru mjög margir
þeirra sárir yfir ungadrápinu og hefðu af því
áhyggjur, enda væri þeim ljóst, að mikil mergð
unga festist nú á hverju sumri í netum Mývetn-
inga og biði bana, svo að hin háskalega eyðing
fuglalífsins, sem minkurinn ylli, væri ekki eins
mikilvirk. Væri víst, að margt Mývetninga teldi
brýna nauðsyn bera til róttækra aðgerða um þessi
mál, og slíkar aðgerðir þyldu enga bið. Minntist
Bjartmar á sitthvað, sem til mála gæti komið, og
verður brátt hér í blaðinu vikið frekar að þessu
stórmáli.
Rætt var um hið svokallaða Ketlumál. Hefur
dýralæknir Rangárþings kært yfir vanfóðrun fjár
í sumar á hinu stóra fjárbúi í Ketlu á Rangár-
völlum, þar eð það sýndi sig við slátrun dilka frá
búinu, að þeir eru skriðhoraðir undan sumrinu.
Ásgeir Einarsson dýralæknir upplýsti, að það væri
í alla staði rétt hermt, að dilkar frá þessu búi
hefðu reynzt svo litlir og magrir, að slíks mundu
fá eða engin dæmi. Mætti svo að segja lesa á
bók í gegnum huppana, enda væri skrokkþunginn
allt niður í sjö kíló. En hann kvað ekki orsökina
beinlinis fóðurskort, heldur væri hún óhollur og
efnalítill gróður og óheppileg heilbrigðisskilyrði.
Féð hefði verið í girðingu, og þar hefði orðið hrein
og bein gróðrarstía háskalegra innyflaorma. Sagði
hann, að meðferð fjárins bæri vott um vanþekk-
ingu og hirðuleysi, og væri hún mjög vítaverð,
ekki síður en hrein og bein vanfóðrun.
DÝRAVERNDARINN
73