Dýraverndarinn - 15.11.1916, Page 12

92
DÝRAVERNDARINN
sé sýnd þolinmæSi og vorkunnsemi meSan verið er að sefa
liræðsluna í hvert sinn. Ef það dugar ekki, þá rná reiða sig á
að svipuhöggin duga ekki heldur.
VERTU NÆRGÆTINN VIÐ HUNDINN ÞINN
Með okknr fylgdist rakki einn mó-
rauður og varð hann að synda yfir Vað-
alinn, meira en hundrað faðma.
Mbl.
Það er ekki i fyrsta sinn sem hundurinn hefur „orðið“ að
synda jafnvel breiðar og straumharðar ár. Sá sem segir frá
þessu ferðalagi, hefur, að því er virðist, litla tilfinningu fyrir
því að það er erfið og hörð barátta fyrir vesalings rakkann að
synda „meira en hundrað faðma“. Má og vel vera að „Vaðall-
inn“ sé straumlygn, og sund ekki erfitt í honum, og á sumar-
dag er hundi ekki ofboðið með nokkuð löngu sundi í lygnu
vatni.
En huridum er oft boðið meira en góðu hófi gegnir í ferða-
lögum, einkum á vetrum, þegar kalt er í ánum, og ef til vill
jakahlaup. Þessi tryggu, fylgispöku og vitru dýr láta ekkerc
fyrir brjósti brenna. Þau sjá hættuna og skilja vel áhættuna
en leggja samt sem áður út í, af þvi að þau vilja ekki yfirgefa
eigandann.
Þess eru víst ekki mörg dæmi að hundar hafi druknað í ám,
en fyrir hefur það komið. Þeir eru margir svo furðulega táp-
rniklir og ötulir að synda, og þola að synda í jökulköldum
vötnurn lengur en ætla mætti. Ef þeir eru loðnir og feitir,
blotna þeir ekki inn að skinni fyr en eftir nokkra stund. Þetta
bjargar nokkuð. En eftir að þeir eru orðnir holdvotir, halda
þeir ekki lengi út. Þeir verða þá fljótt innkulsa, uppgefast og
farast af kuldanum og þreytunni.
Þeir, sem halda upp á hundinn sinn, hafa líka hugsun á því
að stofna honum ekki út í slíkar þrautir og lífsháska. Þeir
láta hann ekki synda yfir árnar og hlaupa þess í milli með
sér votan og sárfættan. Þeir taka hann á hestbak og reiða hann