Dýraverndarinn - 01.02.1923, Side 14

.10
DÝRAVERNDARINN
goöinu sínu. Hún sleikir hann, týnir af honum flær og annaö
þessháttar, faömar hann að sjer, tekur hann upp og hampar
honum á örmum sjer eins og hún gleöjist yfir því, hve hann
sje efnlegur, svo leggur hún hann á brjóst sjer og vaggar
honum eins og til þess að svæfa hann.
Þaö liður eigi á löngu uns hann fer aö veröa sjálfbjarga.
Hann fer a'S langa a‘ö njóta írelsisins eins og hina, og þaö
fær hann óhindraö. En móöirin hefir samt gætur á afkvæmi
sínu, svo aö ])aö fari sjer ekki aö voða, og hafi hún nokkurn
minsta grun um að hætta sje á ferðum, þá þýtur hún í áttina
þangað, rekur upp hljóö um leið, sem merkir þaö, aö krakk-
inn eigi undir eins aö koma, til hennar. En sje krakkinn óhlýö-
inn, ])á he'gnir hún honum meö því að narta í trýniö á honum
eöa nieð því aö gefa honum utanundir, en ]>að kemur saml
sjaldan fyrir, því krakkinn er jafnan mjög hlýöinn og gæti
veriö mörgu barninu fyrirmynd.
í dýragöröum og annarsstaöar ])ar sem apar eru haföir i
lialdi, má sjá hvernig móðirin gefur unga sínum hvern smá-
hita sem hún fær, meö sjer. Deyi unginn, þá er þaö alls eigi
óvanalegt, aö móöirin deyi úr — sorg.
Vjer látum nú ])etta nægja aö ])essu sinni, en næst skuluin
vjer athuga hverja apategund út af fyrir sig.
S. S.
Moskó.
Haun var uppalinn á fátæku heimili og fremur ójtrifalegu;
var loöinn og úfinn og garmslegur aö útliti. Latur var hann
og værukær, og ])ótti svo, sem lítil væru not hans á heimilinu.
liann snerist aö vísu einatt á hæl og hnakka og gjammaöi
óspart, einkum ])egar enginn bað hann, en ])aö var að eins til
aö sýnast. Framkvæmdirnar urðu aldrei neinar, og öllum lærð-
ist fljótt að taka ekkert mark á þvi, þó að Moskó væri að
gjamma, — bæði mönnum og skepnum.
En það átli ekki fyrir garminum að liggja, aö ala allan
aldur sinn í kotinu. Stórbú var reist í nágrenninu, og atvikaðist