Dýraverndarinn - 01.02.1923, Blaðsíða 17

DÝRAVERNDARINN
13
gjamm, gclt og vein, svo hryggilegt er aíS heyra og sjá hvaö
dýriö líöur.
Veröur venjulega endirinn sá. aö menn reyna til aö skilja
j)á sundur, og gengur þaÖ misjafnlega, og ekki ósjaldan, a'ö
meöferöin á þeim viö ]>aö veröi litlu betri, þegar þaö kemur
fyrir, aö eigandinn — eða sá, sem hundurinn fylgir, — spark-
ar og lemur i mótstööuhundinn meö staf sínum eöa ööru hand-
Ijæru barefli og þaö í bræöi sinni og án nokkurrar nærgætni.
jafnvel j)ó hundurinn sje minni máttar og þurfi hjálpar og hafi
ekki valdiö ófriönum. Veldur jætta hinu mesta hneyksli og
truflun og þarf ekki aö eyöa fleiri oröum aö ])ví, munu flestir
j)ekkja, hversu leiöinlegt og óþolandi slíkt hundaj)varg er.
Hvernig stendur nú á ])essu, aö menn skuli hafa hunda
j)annig meö sjer? Getur hjer verið aö ræöa uin brýna þörf
á fylgd hundsins? Eöa líður hundinum betur á ])essu feröa-
slangri en heima? Eöa er hann svo vel alinn, vaninn og hirt-
ur, aö prýði sje aö?
Þessum spurningum verður aö svara í flestum tilfellum neit-
andi.
Hver er ])á orsökin ?
Jeg hygg, að hún sje sú. aö hundar sjeu svo illa vandir
yfirleitt, aö J)eir hlaupi meö, án ])ess aö á þá sje kallað og
gegni ekki að vera heima ])ó þeim sje sagt það, og svo hugs-
unar- og skeytingarleysi manna meö aö láta sig einu gilda
])ó hundurinn elti ])á. Veit jeg dæmi til þess, að þótt hund-
urinn væri lokaður inni, reif hann sig jafnan út og elti ])á
sem fóru út af heimilinu.
Ekki veröur því neitaö, að leiðinlegt er, aö ])urfa aö svara
á þessa leið, ]>ví slæmt mun þaö skipulag vera á því heimili.
sem svo er á statt.
Menn ættu því að hætta þessum skrælingjahætti og venja
svo hunda sína, aö þeir yröu heima, þegar þeim væri sagc
þaö, og forðast að hafa ])á meö sjer að óþörfu, — nema þeg-
ar ætti að nota þá við fjársöfnun, eða til sóknar á sjó og því
um likt, — því slíkt kastar óneitanlega skugga á heimiliö.
E. G. ísfeld.