Dýraverndarinn - 01.01.1927, Blaðsíða 5

DÝRAVERNDARINN
3
talda galla, og jafnframt einn hinna einkennilegustu og greind-
ustu, og skal nú segja nokkur dæmi þess, en flest verSa þau
þó um Steöja og matinn.
Steöji var matgefinn og matsækinn í meira lagi, enda var
oft þar aö aö búa, og kom sjer vel fyrir hann sjálfan, t. d.
í erfiöum vetrarferöum, og menn þá, er með voru, því aö fyrir
þaö var hann þolbetri og og þrautseigari, enda gafst hann
aldrei upp, þótt marga hrakför færi. En ógott var þetta sam-
ferðahestum, ef Steöja var gefiö á sama stall eða i samfjelagi
með þeim. Beit hann þá eða jós á báða bóga, svo að öllum
hugdeigum og lingerðum fjelögum, var frá bægt, og enda
ýmsum all-haröskeyttum einnig; óð Steðji þá jafnan yfir hið
besta, en leyfði hinurn heldur hið lakara, og sýndi þá oft af
sjer töluvert vit.
í fullu samræmi við þetta var þá og það, að Steðji var í
mesta máta túnsækinn að vori og sumri. Þá voru ekki
gaddavírsgirðingar til hjer um slóðir, og þektust varla, en
aðeins sniddu eða torf-grjótgarðar um tún og annað, sem girt
var. Vanalegast leitaði Steðji uppi hlið túngarða, ef til var,
pg notaði sjer hverja stund, er opnað var eða opið stóð, þótt
mjög stutta stund væri, en annars fylgdi hann auðvitað þeirri
alkunnu og altiðu skynsemdarreglu, að „ráðast á garðinn þar,
sem hann var lægstur", og vílaði þá stundum eigi fyrir sjer
að „prófa“ yfirför, þó að þetta ,,lægsta“ væri nokkuð hátt.
En væri garöur heldur hár allur og í hliðum sæmilega, svo
að griphelt teldist, þá „dó Steðji samt ekki ráðalaus“. Því að
væri hespa og loka í hliði, ]já dró Steðji lokuna úr og opnaði,
eins og „skynsemi gædda skepnan", og væri bundið aftur með
snæri eða öðrum spotta, hnýttum með lykkju eða hnúti, þá var
Steðji þar við að fitla eða „fikta“, þangað til lykkjan var út
dregin eða spottinn tugginn sundur, og hliðið þar með opið.
Og Steðji hafði líka vit á að „kaupa hentuga tímann“ til
þessa, svo að hann gæti veriö einn og óáreittur að verki, og
forðaðist mannlega áhorfendur. Hann hafði þekking og hugs-
un á háttum og siðum mannanna; hann vissi og notaði sj.er
oft vel það, að í sveitinni er fólkið vant að vaka á daginn, en
sofa á nóttunni, og hann fór nærri um, hvenær vanaleg fóta-
ferð var að morg-ni og háttatími að kvöldi.