Dýraverndarinn - 01.01.1927, Blaðsíða 8

6
DÝRAVERNDARINN
En hvaö sni um þetta er, og anna'ö i fari lians, þá skal- þaö
nú sí'ðast sagt. homnn til maklegs hróss, meö þakkarhlýjum
lniga, aö Steöji var líka barngóöur, góöur viö líörn síns
kyns og líka viö mannabörn, og bestur ]ió viö mín börn.
Fulloröna bar hann oftast og þjónaði þeim meö ólund og leti;
kæmi börn á bak honum og vildu skjögta á honum, þá ljet
rann það alt vera, og var þá oft glaðlegur og tindilfættur.
Og sjerstaklega megum viö hjónin þakklátlega muna honum,
hve oft og vel hann flutti drengina okkar á barnsaldri langar
leiðir, þar á meöal nokkrum sinnum suöur og sunnan, og þá
alt af báða í einu, sitt hvorumegin hryggjar, með sjerstökum
útbúnaöi. Var Ijlessaöur klárinn þá alt af hinn ánægjulegasti
í alla staöi. Trúöum viö honum æ allra hesta best fyrir börn-
um okkar, og þökkum nú fyrir þessa og alla aöra góða þjón-
ustu.
ó. V.
Forustukolla.
Foreldrar mínir áttu Forustu-kollu .Var hún farin að eldast
er jeg man glögt eftir henni, eöa fór að gefa henni gætur
Hún var af meðalstærð, gul á lagð, lmarreist og tignarleg.
höfuðiö með hinum fjörlegu og gáfulegu augum bar hún ávalt
hátt, svo aö mikiö bar á henni, þó hún væri í stórum sauöa-
hóp. Alt af var uolla stygg mjög og því ilt að handsama hana,
kom þaö því ekki ósjaldan fyrir, aö hún kom meö tvö ullar-
reifi aö hausti, því ilt var aö ná henni, er hún var frjáls oröin
á vorin. Vissi jeg til þess eitt sinn, að Kolla var rekin heim
til rúnings, ásamt fleira fje, en jafnskjótt og hópurinn var
kominn í rjettina, hóf hún sig yfir vegginn og tók á rás til
fjalla, ásamt báðum lömbum sínum. Þótti þá engum fýsilegt
aö fást við Kollu eftir það.
Hjer í eyjum þarf maður alt af aö flytja fjeö til lands á
vorin og til eyja aftur á haustin. Oft átti maöur í miklurn elt-
ingum viö Kollu, áöur en hún næöist, en hefði maður hendur
í hári hennar, ljet hún leiöa sig viljuga að bátnum. Það var