Dýraverndarinn - 01.01.1927, Blaðsíða 16

M
DÝRAVERNDARINN
leitS inn í elclhús stundum, ef opiS var, og snýkti. Þetta sýnir
hugsun, minni og töluvert tílnavit hjá skepnunni.
Því miöur varö Prati heysjúkur tvö seinustu árin sin.
Síöasta æfiárið hans, fyrrapart vetrar, bar svo viö, aö kona
mín jjurfti aö fara suöur, vegna nákomins dauösfalls, og varö
þá eigi komist nema á hestbaki. Þótti þá hæpiö, aö ætla upp
á Prata; en konan mátti ekki til þess hugsa, aö fara á öörum
hesti. Var þaö því lagt upp, meö hálfum huga þó, því aö mik-
iö bar á veiki hestsins. Þaö leyndi sjer ekki heldur, að blessuö
skepnan haföi þá meiri vilja en mátt. Hún sýndi meö svip og
fasi, að hún var fús til aö bera vinkonu sína, en átti þó erfitt
meö þaö, einkum fyrst framan af, og oft var Prata þá þungt
fyrir brjósti. En brátt varö þó svo sem honum ljetti, og. yfir
ho'num lifnaöi viö hvert vinsemdar og samúðarorð, sem konan
talaöi til hans úr söölinum, og við hvert klapp á makkann,
líkt og jjetta hefði læknandi áhrif á hann. Og eftir því sem
á ferðina leið, ljetti honum betur og eins og batnaði. Dugði
hann hið besta suður, og einnig aftur heim, enda var öll meö-
ferð svo góö, sem unt var.
Þetta var seinasta langferöin hans hjer í heimi; en nolckr-
um sinnum kom konan á bak honum eftir þetta, en aðeins
skammar leiðir, og var klárinn alt af jafn viljagóður og eftir-
látur við hana, og stundum sjálfsagt um megn fram. — Segja
má auðvitað, að öll þessi velvild og eftirlátssemi hestsins viö
húsmóður sina, hafi verið matarást. En varla matarást
ein, því að Prati gekst upp ekki aðeins viö góöan mat, heldur
og við hlýjan hug, góð orð og blíð atlot. Veröur því ást hans
rakin til göfgari róta. En síðan Prati fjell, finst konunni, að
hún kunni ekki við nokkurn hest, og hvenær sem hún þarf
á hestbak að koma, hugsar hún hlýtt og þakklátlega til hans,
og saknar hans innilega.
Ó. V.