Dýraverndarinn - 01.01.1927, Blaðsíða 15

DÝRAVERNDARINN
13
og letjast. Þótti hann þá einkum óþjálli og ógeöfeldari körl-
um en konum; en einkum var hann þó eftirlátur konu minni
og brást henni aldrei, aS hann leg'öi franr alt sitt mesta og
besta, er hann bar hana.
Einhverju sinni var hjá okkur mætur gestur, og vildi koma
með rnjer til Hagakirkju. Átti þá að gæöa honuin með því, að
setja hann upp á langbesta hestinn, sem til var á bænum, og
var honum fenginn Prati. Hugsaði gesturinn gott til, og miun
einna helst hafa kviöið því, að reiðskjótinn mundi verða full-
fjörugur. En Prati var annars hugar, og ekki á því, að skernta
gestum. Reyndist hann mjög ólundarlegur, tregur og óþýður,
og á allan hátt svo ógeðfeldur gesti okkar, að hann kvartaði
og falaðist eftir hestaskiftum. Var þá skift, og fjekk gestur-
inn nautgengan brokkhest, af því að annað var ekki l'yrir
hendi, og hrósaði hann þó happi, en jeg settist aftur á Prata,
og var hann mjer litlu betri. Öðru sinni fórum við hjón saman
bæjarleið. Vildi konan þá gæða mjer á því, að ljá mjer Prata
sinn, en reið aftur 'mínum hesti. Þá reyndist Prati mjer svo
latur, harður og leiðinlegur, að jeg tók út með því að ríða
honum. Jeg varð náttúrlega sárgramur og hugsaöi ekki gott
til klársins, og mun líka hafa barið hann. En hann varð því
verri, svo að jeg varð skiftum feginn. En er konan var sest
á bak klárnum, þá skifti hann um, alt í senn, skap, gang og
eins og ljek að hennar skapi. Líkt þessu hagaði Prati sjer
oftar, er aðrir sátu á honum en konan; en þó allra helst, ef
hún var með á öðrum hesti. Hann vildi auðsjáanlega helst bera
hana, en aðra ekki.
Prati hafði komist á það, að kona mín gaf honum Dita eða
sopa, eða hvorttveggja, úr búri, einu sinni á dag, um líkt leyti
dags, nokkuð lengi. En það varð til þess, að hann ljet slíkt
eigi fyrnast eða niður falla. Því að hann tók upp á því, aö
konra ókallaður eða óboðinn eftir þeim góðgerðum, og gerði
það jafnan í sama mund dags og hann hafði helst vanist áður.
Kom hann þá vanalega fyrst að bæjardyrum og stóð þar og
beið. En ef biðin gerðist löng og útihurð var lokuð, tók hann
til að berja að dyrum með framfótarhófi; en væri útihurð
opin, fór hann inn og barði á eldhúshurð, ef aftur var, en alla