Dýraverndarinn - 01.10.1963, Blaðsíða 20

aranum, að þau mæðginin væru mjög fátæk og æiiu
ekkert upp á sunnudaginn, borgaði slátrarinn hon-
um vinnuna með stóru ketlæri. Og Jónki fékk sér
snærisspotta og iagði af stað heirn með ketlærið í
eftirdragi — og mikið hlakkaði hann nú til að borða
vinnulaunin sín. Vegurinn var eins og vegir geta
verið blautastir eftir hellirigningu, og þegar Lati-
Jón kom heim, fórnaði rnóðir hans höndum og
hrópaði:
„Ja, drottinn minn, — gaztu nú ekki, Jónki skömm-
in, haft vit á að bera lærið á bakinu!"
„Bíddu við!“ sagði Jónki. „Það er mánudagur,
minnir mig — ekki á morgun, lieldur hinn daginnl"
Þetta vissi hann þó.
A sunnudaginn lá Jónki í hlaðvarpanum, en á
mánudaginn fór hann og fékk nú vinnu hjá karli,
sem hafði alls konar húsdýr á boðstólum. Hann
átti gamalt og magurt asnatetur, og í stað þess að
borga Jónka í peningum, afhenti hann honum asn-
ann. Jónka fannst það að vonum hart að þurfa að
bera asnann á bakinu, en ekki vildi hann þó óhlýðn-
ast móður sinni, svo böslulega sem allt hafði gengið.
Og ekki linnti hann tilraunum sínum, unz hann
var búinn að koma asnanum upp á bakið á sér, og
svo lagði hann þá af stað með hann heim til gömlu
konunnar.
f þetta skipti lá leið Jónka fram hjá húsi auð-
kýfings, sem átti mál- og heyrnarlausa dóttur, og
læknarnir höfðu verið sammála um, að henni batn-
aði ekki nema einhver gæti komið henni til að
hlæja. Þetta hai'ði auðvitað verið margreynt, en
ekki tekizt, enda hjálpaði þar ekki heyrnin. En
stúlkan var vel skýr og bráðlagleg. Og auðkýfing-
urinn var svo mæddur og sár út af dóttur sinni,
að hann hét því, að hver sem gæti komið henni til
að hlæja, skyldi fá hana sjálfa að launum.
Nú stóð svo á, að stúlkan sat úti við glugga og
horfði út sér til skemmtunar, þegar Lati-Jón fór
fram hjá með daglaunin sín á bakinu. Þetta var
svo kátleg sjón, að nú gerðist það, sem ekki hafði
áður komið fyrir: Stúlkan skellihló. Þar með hafði
hún fengið bæði mál og heyrn, eins og læknarnir
höfðu sagt.
Og það má ríki maðurinn eiga, að hann stóð við
orð sín, svo að allt í einu varð I.ati-Jón stórríkur
maður.
Ekki segir sagan, hvernig hjónabandið gekk,
máske hefur Jtað gengið betur en viðskipti Jónka
við dýrin, en annars er það ekki nema í ævintýrum,
sem laun letinnar eru auður og allsnægtir.
Það, sem bíður:
í næsta tölublaði verður getið á viðeigandi hátt
störrar gjafar til Sambands dýraverndunarfélaga ís-
lands og áheita og gjafa til Dýraverndarans. Þá birt-
ist einnig verðlaunafrásögn frú Aðalbjargar Alberts-
dóttur og fleira, sent þegar er sett, en hefur þokað
í þessu blaði fyrir efni því, sem beint er til náms-
stjóra, skólastjóra og kennara.
DÝRAVERNDARINN
Útgefandi: Samband dýraverndunarfélaga íslands. Ritstjóri:
Guðmundur Gíslason Hagalín. Pósthólf 1342, Reykjavik.
Sími 18340. ó'erð blaðsins er kr. 50.00. Gjalddaginn 1. april.
Afgreiðslumaður er Ingimar Jóhannesson, Laugarásvegi 47,
sími 33621. Daglega er unnt að greiða hlaðið á Frœðslu-
málaskrifstofunni frá kl. 9—12 f. h, og er æskilegt, að
kaupendur komi þar sem flestir við og greiði andvirði
Dýraverndarans. Simi er þar 18340.
Prentsmiðjnn Oddi h.f, Reykjavík.
68
DÝRAVERNDARINN