Dýraverndarinn - 01.11.1972, Blaðsíða 17

pípu, og strax kom þar andi í ungs manns líki, fríður
sýnum og vingjarnlegur; hann tók undir hendur Lót-
ans ogstuddi hann að stólnum. Það var auðséð á mann-
inum að samvizkan lét hann finna ómjúkt til tannanna
og að þessi dýradómur var honum bæði þung byrði
og önug. En þegar unglegi andinn var búinn að koma
honum fyrir á stólnum, hvíslaði hann þessum orðum
að honum: „Berðu þig vel Lótan, öll dýrin eru umburð-
arlynd og góðhjörtuð".
Þá kallaði Gúlú á andann og sagði: „Blástu í pípu
þína Sílan og kallaðu á dýrin, fyrst þau sem sakir eiga
og síðan hin". Þá blés Sílan í pípuna og þegar í stað
kom inn á flötina asni gamallegur, lítill og veiklegur
en augnaráðið vingjarnlegt. Þá brá Lótan í brún, því
þar þekkti hann asnann sinn, sem hann hafði leikið
verst um nóttina. Hann var nú orðinn furðu brattur
og ekki svo mikið að hann stingi við. Hann gekk að
skálunum og leit um leið á Lótan, var þá eins og hryll-
ingur færi um skepnuna. Svo gekk hann að gráu hrúg-
unni og tók þar upp einn af stærstu steinunum með
snoppunni, hugsaði sig svo dálítið um og lét þá þann
stein niður og tók annan minni, á borð við epli, og lagði
á silfurskálina; og gekk svo út á grundina. Það var
sönn hryggðarmynd að sjá Lótan meðan hann sat þarna
frammi fyrir asnanum; hann óskaði þess þá í fyrsta
sinn á æfi sinni, að hann hefði aldrei verið til og að
allt salt væri komið út á hafsauga, en þegar asninn
lagði af sér stærri steininn og tók þann minni, þá var
eins og grátbros færi um andlit hans, og hann sagði
með sjálfum sér: „Aumingja skepnan, einhver hefði
nú ekki farið að skipta um steina".
Þá var kallað á úlfaldana, og strax kom þar inn að
skálunum gamall úlfaldi mógrár, hálslangur og herða-
mikill. Fljótt þekkti Lótan þennan úlfalda, og átti
lítils góðs af honum að vænta, því hann hafði látið
hann ganga sér til húðar fyrir löngu, svelt hann og nítt
á allar lundir; hann hafði og hvíta bletti á baki og
síðum eftir meiðsli. Auk þess hafði hann orðið að bera
drápsklyfjar einu sinni í tvo daga bæði meiddur og
haltur. Hann gekk nú að gráu steinahrúgunni, og tók
þar upp einn af miðlungs steinunum, en varð í því bili
litið á gamla húsbóndann og hefur líklega sýnst hann
vera búinn að fá nóg, því hann lét steininn detta og
gekk burtu. „Þetta hefði víst enginn gert nema þú,
vesalings Tabi", sagði Lótan með sjálfum sér.
Svo var kallað á hestana, og þá kom fram brekk-
una ljósjarpur klár, vel limaður, kviklegur og hinn
föngulegasti. Ekki var Lótan heldur ókunnugt um
þennan hest, því hann hafði haft hann bæði til reiðar
og áburðar í 12 ár, oft reynt í honum þolrifin og laun-
að honum loks langa þjónustu með því níðingsbragði
að selja hann gamlan og lúinn byggingameistara ein-
Kengúrur að deyja út?
Ýmsar kengHrutegundir í Ástralíu eru í mikilli
hættu að deyja algjörlega út. Ý mis samtök djravernd-
unarmanna berjast mjög hart fyrir algjörri friðun.
Undirskriftasöfnun stendur yfir í mörgum löndum, og
hafa bcenarskjöl með þúsundum undirskrifta verið
sendar Astralíustjórn.
Meðal annars var safnað undirskriftum á síðasta að-
alfundi Sambands Djraverndnnarfélaga Islands.
Hins vegar hamla bændur í Astralíu á móti friðun
vegna þess hve mjög kengúran er áleitin við ræktar-
lönd. Einnig er kjöt kengúrunnar gott og skinnin eru
í hækkandi verði. En vonandi verða friðunarákvæði
hert, því vissulega yrði heimurinn fátœkari, ef þessi sér-
kennilegu djr hyrfu með öllu.
Vannært mannkyn hættulegt
náttúruvernd og dýravernd
Á ráðstefnu sem fyrir nokkru var haldin í Banda-
ríkjunum um náttúruauðlegð og dýravernd, sagði dr.
Norman Borlaug, sá sem hlaut Nóbelsverðlaun árið
1970, aðheimsfriðurinn geti ekki byggzt á tómum
mögum. Hann benti á, að um það bil helmingur
mannkyns er vannærður. Borlaug benti ennfremur á,
að offjölgunarvandamálið væri ógnun við allt menn-
ingarsamfélag á jörðu, og náttúruvernd og dýravernd
yrði ekki í heiðri höfð af vannærðu fólki.
DÝRAVERNDARINN
81