Dýraverndarinn - 01.11.1972, Side 20

sjáanlega slituppgefin og renndi angursaugum á þessa
völu, sem hvergi nærri gat vegið á móti steini asnans.
Hún horfði þá litla stund raunalega á hina skálina
og labbaði svo burt hnuggin og niðurlút.
Þetta var fyrsta dýrið, sem Lótan kannaðist ekki við,
og það var ekki heldur von, því þá mús hafði hann ekki
séð síðan hann var á sjöunda árinu; þá var það, að hún
kom um miðsvetrarleytið heim að bæ foreldra hans,
til að leita sér bjargar, og þá hafði barnið rétt brauð-
mola út um búrgluggann, þegar það sá músina skjótast
fyrir. Hún kom svo um nóttina og hirti molana, og fyrir
þessa mola var músin að þakka honum nú, þó þakk-
lætið yrði minna en hún vildi. Nú var Lótan orðinn svo
utan við sig, að hann hélt með fullri vissu, að þetta
væri sjónhverfing eða að þetta seinasta atvik væri gefið
sér sem fróun á undan dauðanum. Þá kvað við raust
Gúlús, og sagði hann þessi orð: „Hví þegir pípa þín,
Sílan? Það hæfir ekki að bíða eftir dauðanum sé gerð
neinni skepnu kvalafyllri eða lengri en hjá verður kom-
ist, og ekki heldur þessum manni, þó sakir hans séu
margar". „Herra", svaraði Sílan, „það er vilji dýranna,
að dóminum sé lokið, og að atkvæði asnans ráði úrs-
litum". „Hefur þá enginn neitt að leggja í gullskálina
annar en músin ein?" spurði Gúlú enn fremur. „Eng-
inn", svaraði Sílan, „það sem hann hefur gefið hinum
dýrunum var einungis til að halda lífinu í þeim, sjálf-
um honum til hagnaðar, en af hreinni mannúð eður
velvild til skepnanna, hefur hann aldrei gefið annað
en þessa brauðmola". Þá sagði Gúlú, og heyrðist sem
rödd hans titraði: „Hamingjulausi Lótan, dómur þinn
er upp kveðinn og mundang hinnar heilögu vogar
bendir á mark dauðans". En þegar hann var að sleppa
orðinu, kom asninn gamli inn á flötina; hann gekk
hægt að hvítu skálinni, tók burt stein sinn og lagði
hann aftur í hrúguna, og var þegar horfinn. Þá fór
léttur gleðiómur um hlíðarnar og kvað við inni í saln-
um, það var líkast að heyra og margraddaðan söng
álengdar, en Lótan heyrði ekki þennan söng, því í sama
Utbreiðum Dýraverndarann
Það er starfsemi dýraverndunarmanna mikill
styrkur að fá sem flesta kaupendur að Dýravernd-
aranum. Nýir kaupendur geta snúið sér til formanna
í dýraverndunarfélögunum eða með því að senda nafn
og heimilisfang í pósthólf 993, Reykjavík.
bili var hann fallinn í ómegin af sárum tilfinningum
og rankaði fyrst við aftur á veginum á Letaheiði, Sílan
stóð þar yfir honum og stökti styrkjandi vatni á brjóst
hans og andlit. Þá sagði andinn við hann: „Nú skiljum
við, lifðu sæll Lótan, og þakkaðu asnanum þínum, að
þú ert heill á húfi. Heilsaðu mönnunum og minntu þá
á það, hver það er, sem veitir þeim flest öll þægindi
lífsins og viðheldur lífinu sjálfu. Þeir gleyma því svo
oft hvað þeir eiga dýrunum að launa."
I sama svip var andinn horfinn, en Lótan reis upp
og litaðist um. Sólin var að senda fyrstu geislana yfir
heiðina; á götunni hjá honum lágu saltpokarnir og
reiðingurinn en asninn var horfinn sem von var; hann
sá þá að þetta hafði allt farið svo fram í raun og veru,
sem hann hafði séð um nóttina. Hann sá nú í fyrsta
skipti glöggt, hve sárbeittan órétt hann hafði gert aum-
ingja asnanum fyrr og síðar, og hve óumræðilega þol-
inmæði skepnurnar þurfa að hafa, til að bera þegjandi
allar hörmungar sem þær verða svo oft að sæta all-
sendis saklausar. Táraþungi seig á augu hans, hann
settist þar niður á götubakkann og grét eins og barn.
Svona sat hann nokkra stund, stóð síðan upp, hvolfdi
saltinu úr pokunum í sandinn, lagði þá síðan á öxl
sér og gekk heimleiðis. Þegar hann kom heim, hengdi
hann pokana á bæjarþil sitt, þar sem hann sá þá hvert
sinn sem hann gekk út eða inn, og þaðan tóku erf-
ingjar hans þá ósnerta, eftir að þeir höfðu hangið þar
nær 40 ár, því þá gekk gamli Lótan til feðra sinna, en
í meira en hundrað ár lifði minning hins gamla heið-
ursmanns í hugum manna bæði fjær og nær, og var
löngum vitnað í mannúð hans og mildi við alla menn,
einkum var hin frábæra ást hans og umönnun við allar
skepnur talin hin fegursta fyrirmynd, og hin seinustu
áminningarorð hans á banasænginni til barna sinna
voru þessi: „Ef þið viljið verða auðug, þá hafið fáar
skepnur og farið vel með þær, og ef þið viljið að rnenn
og skepnur hlýði ykkur og þjóni, þá sýnið þeim mann-
úð og mildi".
Til lesenda
Bréf og greinar má senda til ritstjórans í pósthólf
224 í Hafnarfirði. Æskilegt væri að fá bréf frá dýra-
vinum um dýraverndunarmál og greinar um dýr og
dýravini. Abendingar um efni eru einnig vel þegnar.
Ritstj.
84
DÝRAVERNDARIN N