Dýraverndarinn - 01.02.1975, Síða 22

ófegurst þó, ef raskað er næturró
þeirra.
Heyrt hef ég þá sögn, að hrafnar
sofi gjarnan nálægt gömlum gálga-
klettum, og vissulega fundust
mannsbein skammt þar frá, er
hrafnarnir sváfu í Langholtsholt-
um.
Uglu hef ég vitað sofa í gömlum
kassa, en oftast fundið þær sofandi
í jarðföllum eða bak við háar þúf-
ur.
í fimm eða sex vetur var hér
óvanalega spakur snjótittlingur.
Við héldum, að það væri sami fugl-
inn, en erfitt er að segja það með
vissu, því að þessi börn auðnarinn-
ar eru svo lík hvert öðru.
Fuglinn var svo spakur, að við
lá, að hann tíndi kornið úr lófum
okkar. Hann flaug ekki burt eins
og bræður hans og systur, þegar
hagar urðu góðir í holtum og heið-
arlöndum, en dvaldist veturinn all-
an við bæinn og tíndi kornið sitt.
Og við vissum, hvar þessi vinur
okkar svaf. Hann virtist eiga tvo
sefnstaði. Stundum svaf hann
skammt frá læknum og lét þúfu
skýla sér fyrir næðingum, en oft
svaf hann í gluggatóftinni á hlöð-
unni.
Þar sá ég hann oft á kvöldin,
og hann hræddist mig ekki, þó að
hann vaknaði. Við vorum vinir.
En það fegursta, er ég hef séð
úr svefnheimum fuglanna, sá ég á
aðfangadagskvöld 1951.
Snjór var á jörðu og haglaust
fyrir litla fugla.
Við höfðum gefið snjótittlingun-
um um daginn. En dagurinn er
skammur í skammdegi íslands. Því
var útiljós kveikt, og litlu fuglarn-
ir borðuðu við skin þess. Þegar ég
ætlaði að fara í fjósið til að gefa
kúnum kvöldgjöfina, sá ég rétt hjá
bæjardyrunum dökkan blett á hvít-
um snjónum. Eg áttaði mig ekki
í fyrstu á, hvað þetta var, en sá
svo, að þetta voru snjótittlingar.
Þarna sváfu þeir í einum hóp og
þjöppuðu sér saman eins og frekast
var unnt. En það, sem mér þótti
einkennilegast, var, að þeir virtust
teygja úr hálsunum og nef eins
fugls snerta nef annars.
Snjótittlingarnir vöknuðu, þegar
ég fór í fjósið. En þeir flugu ekki
langt og röðuðu sér á sama hátt
og áður.
Þarna sváfu þeir, þegar jóla-
klukkurnar boðuðu frið á jörðu.
Björn Blöndal.
Þetta skemmtilega póstkort íann gjaldkeri S. D. í. Hilmar Norðfjörd í gömlu dóti uppi á háalofti
hjá sér og mun það vera síðan árið 1927 er hundabann var sett í Reykjavík. Póstkortið hefur Tryggvi
Magnússon sennilega teiknað.
22
DÝRAVERNDARINN