Dýraverndarinn - 01.02.1975, Qupperneq 29

Ljótur draumur
A grýttum mel þar sem geysa
stormar
tneð grimmdarfrost og hríðarkóf. -
Hvers vegna var hann kominn
a þennan eyðilega mel og það í
þessu veðri? Hvernig stóð á þessu?
Því lenti hann þarna? Hvert hafði
hann verið að fara? — Honum var
rnjög kalt. Hversvegna var hann
svona blautur? Jú, það gerði slydd-
an og svo þessi hríð, sem næstum
mátti kallast stórhríð. — En hann
var ekki vanur að vera úti í svona
veðrum. Og í hvaða fötum var
hann eiginlega? Hann fór að að-
gæta það. Hann var ekki í neinum
fötum. — Hann var bara dálítið
loðinn. Honum varð bilt við. Hann
var orðinn að hesti! -
Orðin að hesti. Og hvernig stóð
°ú á því? Annað eins og þetta
gerðist ekki nema í Ævintýrum.
hfann fór að reyna að hugsa aftur
á bak í tímanum. Hann minnti að
hann hefði verið eitthvað lasinn og
verið logandi hræddur um að hann
væri að deyja. Hann hafði eiginlega
dÝRAVERNDARINN
alltaf verið ægilega hræddur við
að deyja, en þó með mesta móti í
þetta sinn. - Hann hafði ekki trúað
á framhaldslíf, yfirleitt ekki trúað
á neitt, ekki einu sinni á stokka
eða steina. Það var ekki í tísku að
trúa á neitt, ekki að tala um, og
ef maður vildi vera maður með
mönnum, varð maður að fylgja ríkj-
andi stefnum og sjónarmiðum
annara eftir því, sem við átti, og
við varð komið hverju sinni.
Hann fór að litast um. Á aðra
hlið við sig sá hann nokkur hross.
Á hina hliðina var dálítið þýfi og
þar sá hann örla á einhverju. Hann
gekk þangað og athugaði þetta.
Það lá þarna ær sem var fárveik.
Hún var að drepast úr lungna-
tiólgu. Ef hann hefði verið maður
hefði hann skotist í að slátra henni
og þó — það var ekki víst að hann
hefði nennt því.
Og hann sá fleira. Hann sá
fjárhús skammt frá. Gott væri nú
að komast undir þak eins og honum
var kalt. Hann labbaði áleiðis að
fjárhúsinu og hin hrossin komu í
hægðum sínum á eftir.
Þegar hann kom að fjárhúsinu sá
hann að stór hópur af kálfum og
eldri geldneytum var í skjóli undir
húsveggnum. Óskaplega var kálf-
unum kalt. Það var ekki útlit fyrir
að þeir lifðu þetta af. Þvílík hörm-
ungar ásjónur.
í fjárhúsinu var fullt af ám, sem
höfðu skriðið þar inn undan hríð-
inni, en ekkert höfðu þær að éta,
það hafði ekki verið gefið á garð-
ann þennan dag, enda að litlu gagni
þó svo hefði verið, því varla komst
meira en helmingur af ánum á
garðann. Húsið var götótt og lítið
og lélegt skjól þar inni.
Þetta hafði hann alltsaman talið
gott á meðan hann var maður.
Svona hafði hann farið með sínar
skepnur. Bæði hann og nágrannar
hans höfðu haldið því fram að
það væri höfuðatriði fyrir skepn-
urnar að fá að vera úti, það ætti
svo mikið betur við þær en að
kúldrast inni í húsum allan vetur-
inn. Svo tóku þeir nýbreytnina
hver eftir öðrum, fyrst að láta
hrossin ganga úti allan veturinn,
síðan sauðféð og loks kálfana. Þeir
þreyttust aldrei á að lofa blessun
útivistarinnar, en gengu fram hjá
þeirri staðreynd að kuldinn er óvin-
ur lífsins. Þegar hann nú var orðinn
að hesti gat hann ekki fundið neitt
gott við þessa útivist, ekkert nema
kulda og dauðaog djöful.
En hvernig var nú þetta? Hann
hafði ekkert verið verri en ná-
grannar hans í þessum sökum.
Þurfti þá að vera að taka hann út
úr, láta hann deyja og byrja nýtt
líf sem útigangshestur? Það var
að minnsta kosti ekkert réttlæti í
því, hver helst sem það var, sem
stjórnaði því.
Nei, þetta hlaut að vera bara ljót-
ur draumur. — Hann velti sér á hina
hliðina, um leið og hann vaknaði. —
Benedikt Ingimarsson,
Hálsi, Eyjafirði.
29