Dýraverndarinn - 01.02.1975, Qupperneq 31

s*n persónulegu sérkenni. Ég á til
dæmis stóran úlfhund, sem brosir
eyrnanna á milli þegar hann er
glaður. Margir hundaeigendur átta
sig alls ekki á því hvað hundur
rneinar þegar hann stendur þannig
svo skín í tennur hans. Þeir halda
jafnvel að hann sé illur, en því fer
fjarri.
Forðastu þetta. Kynntu þér at-
ferli hundsins þíns, þekktu hvernig
hann bregst við undir hinum marg-
víslegustu kringumstæðum. Veittu
svipbrigðum hans sérstaklega at-
hygli, 0g þú verður hissa á því
hvað svipur hunds getur sagt þér
mikið. Já, oft jafnmikið og fjöldi
orða af vörum mannlegrar veru.
Vill hann að þú leikir við hann?
er hann þyrstur? svangur, glaður
eða dapur? Vill hann fara út,
eða bara eitthvað annað? Já, allt
þetta og oft miklu meira geturðu
séð í svip hans ef þú ert athugull.
Eftirfarandi reglu ber að hafa í
huga viðkomandi uppeldi hunds.
Forðastu umfram allt mjög æsla-
fulla leiki og slagsmál meiga ekki
eiga sér stað. Slíkt stuðlar aðeins að
því að gera hundinn bitgjarnan.
Ekki er heldur rétt að láta börn
hamast með hundinn. Ef hundur
verður grimmur eða óhlýðinn er
það nær eingöngu eiganda hans að
kenna. Uppeldi hundsins hefur þá
ekki verið rétt háttað. Því segi ég
alltaf, byrjið bara nóu snemma og
af öryggi, því það sem lærist fyrst,
gleymist oftast síðast.
Það liggur djúpt í eðli hunda
að gera eigendum sínum til hæfis
°S hundar eru viljugir að læra og
fljótir til. En þeir þurfa líka á
mikilli umhyggju að halda og
forðast ber hörkulegt uppeldi.
^ertu ávallt minnugur þess að
Vera þannig við hundinn þinn eins
°g þú villt að hann sé við þig.
þýraverndarinn
Viti bornar manneskjur eru oft
ruddalegar við dýr. Ef börn eru
vond er það oftast vegna þess að
þau skilja ekki í hverju hið vonda
felst. Því hvílir mikil ábyrgð á
foreldrum þegar þau taka húsdýr
inn á heimilið. Láttu barnið strax
skilja að dýrið finnur til eins og
það sjálft.
Það er hægt að taka hundinn
til fyrirmyndar í mörgu. Ríkur á-
galli í mannlegu eðli er að magna
yfirsjónir annarra svo úr verður ó-
yfirstíganleg beiskja. En hjá hund-
inum er þessu öðru vísi farið.
Hann er ávallt reiðubúinn að
gleyma og fyrirgefa, verður glaður
á ný án nokkurra eftirkasta.
Hundurinn elskar eiganda sinn
og vini á fölskvalausan hátt, hann
er undirgefinn og trúr. Fláræði og
svik finnast ekki í fari hans og
hann reynir aldrei að gera sig
betri en hann er. Af þessu ed alveg
ljóst að mikil ábyrgð hvílir á þeirn,
sem fær sér hund.
Aftur og aftur berast mér til
eyrna sögur af fólki, sem hefur
fengið sér hund, átt hann í nokkra
mánuði, orðið leitt á honum og
látið svo skjóta hann. Einföld lausn
eða hvað?
Mín skoðun er þessi: Fáðu þér
alls ekki hund fyrr en þú hefur
brennandi áhuga fyrir því, nægan
tíma og getur séð af aurum í út-
gjöldin. Þú átt að ákveða fram í
tímann hvenær rétt er að fá sér
hund alveg eins og þú villt ákveða
tími er fyrir nýtt barn í fjölskyld-
una. Þetta hvorutveggja helst í
hendur.
Lauslega þýtt úr norsku:
Hunden, vdr ven
eftir Solveig Sagi.
31