Dýraverndarinn - 01.10.1975, Qupperneq 4

Sé ég eftir sauðunum
Da,gur dýranna er á sunnudaginn
kemur. Það minnir mig á, að fyrir ári
síðan, á þjóðhátíðarárinu margrómaða,
heyrði ég ávæning af kynningu á út-
varpsþætti helgaðan þeim degi. Þar var
verið að ræða hvernig hirða beri kjölm-
hunda, bursta þá á hverjum degi o. s.
frv. Síðar heyrði ég barnatíma, sem
helgaður var dýrunum og þar var allt
svo dæmalaust gott o,g gaman og ævin-
týrablær á hverri frásögn. Um þetta
leyti stóðu yfir göngur og réttir til
sveita og mér rann í skap yfir því ó-
raunsæi sem mér fannst ég sjá af þess-
um tveim andstæðum, annarsvegar til-
búnum heimi ævintýranna, þar sem
enginn þjáðist og hins vegar bláköld-
um staðreyndum, fótbrotnu lambi og
brjóstveikri gamalrollunni, sem bráðum
átti að éta. I þessum þætti var þó sö,gð
sagan af því þegar dýrin gerðu upp-
reisn gegn harðstjóranum og launuðu
illt með illu en það út af fyrir sig er nú
enginn sérstakur boðskapur. Eg hafði
einnig tekið eftir því, að fæstir þeirra
ræðuskörunga, sem þetta sumar minnt-
ust 1100 ára búsetu í landinu, sáu
nokkra ástæðu til að minnast þar á þátt
húsdýranna. Ut frá þessum hugleiðing-
um skrifaði é,g smá kroniku, sem ég
endursegi hér efnislega.
Það er gleðilegt að við skulum
geta talað á menntaðan máta um
hundahald og víst er að þeir sem
hafa kjöltuhunda sér til ánægju
þurfa sannarlega að upplýsast um
sitt af hverju. Mér finnst það samt
eins og að byrja á öfugum enda að
bændaþjóðin íslendingar skuli vera
að dunda við þessháttar á meðan
annað miður gott er látið liggja í
láginni. Blöðin birtu myndir af
hrossum í sambandi við Dag dýr-
anna. Það er gott eitt um það að
segja að menn eru nú farnir að
hefja þarfasta þjóninn til vegs og
virðingar og vonandi að það leiði
af sér að holdgrönn útigangshross,
sem þreyja þorrann og góuna á
berangri, heyri nú fortíðinni til.
Ekkert blaðanna held ég hafi birt
mynd af sauðkindinni í tilefni þessa
dags. Hún er að vísu á forsíðum
blaðanna um þessar mundir, en þar
er blaðamaðurinn í öðrum hugleið-
ingum, því að nú fara göngur og
réttir í hönd og sláturtíð. íslend-
ingar hafa nært sig á afurðum sauð-
fjár alla tíð og munu gera það á-
fram. Ullin og gærurnar hafa hald-
ið á okkur hita og gera enn. Fram-
kvæmd slátrunarinnar, sem nú fer í
hönd, er mun mannúðlegri en áður
var, þó að eflaust megi enn bæta
þar um. Við étum í haust lambið
sem við kjössuðum í vor, þannig er
hringrásin og henni verður vart
breytt, enda matvælaskorturinn yf-
irvofandi þegar fiskinn þrýtur í
sjónum. En ég held að við getum
gert ýmislegt til þess að láta kind-
unum og öðrum nytjaskepnum líða
betur þennan stutta líftíma sem við
gefum þeim.
Ég geri mér ljóst, að ekki verður
fé rekið af afrétt með öllu þegjandi
og hljóðalaust. En þeirri athöfn
mætti þó áreiðanlega breyta mjög
á betri veg í fjölmörgum tilfellum
með hófsamari raddbeitingu manna
og hunda og ekki síst betri skipu-
lagningu verksins, áður en hafið
er. Ósjaldan heyrir maður óánægju-
raddir úr hópi gangnamanna um
það hvernig til hafi tekizt um
skipulagsatriði og virðist það oft
til komið af því að hver og einn
hefur ekki fengið nógu skýr fyrir-
mæli um sitt hlutverk áður en lagt
var af stað. Það er ekki afsökun
fyrir gangnaforingjann að liðið
hafi verið léiegt hafi hann sjálfur
4
dýraverndarinn